імунамарфало́гія, ‑і, ж.

Навука аб сістэме клетак, якія забяспечваюць развіццё імунітэту пры інфекцыйных хваробах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цыталізі́н, ‑у, м.

Рэчыва, якое ўтвараецца ў крыві пры ўвядзенні ў арганізм чужародных клетак.

[Ад грэч. kýtos — ёмішча, клетка і lýsis — разбурэнне, растварэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шматкле́тачны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які складаецца з вялікай колькасці клетак. Шматклетачныя водарасці. Шматклетачныя жывёлы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экзадэ́рма, ‑ы, ж.

Слой клетак, які звычайна знаходзіцца непасрэдна пад эпідэрмісам у карэннях раслін.

[Грэч. éxō і dermá — скура.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зіго́та, ‑ы, ДМ ‑гоце, ж.

Клетка, якая ўтвараецца ў выніку апладнення, зліцця палявых клетак.

[Ад грэч. zygōtē — злітая ў пару.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэнтрыёль, ‑і, ж.

Цыліндрычная структура, якая ўтварае клетачны цэнтр усіх жывёльных і некаторых раслінных клетак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эпітэ́лій, -ю, м. (спец.).

Тканка, якая пакрывае паверхню цела, высцілае сценкі поласцей і ўнутраных полых органаў, слізістыя абалонкі чалавека і жывёл, а таксама покрыва з танкасценных клетак, якое высцілае некаторыя ўнутраныя поласці раслін.

|| прым. эпітэлія́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стафілако́к, ‑а, м.

Род хваробатворных бактэрый, якія пры размнажэнні ўтвараюць аб’яднанні шарападобных клетак накшталт вінаградных тронак.

[Ад грэч. staphylē — гронка і kokkos — зерне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узбу́длівасць, ‑і, ж.

Спец. Здольнасць рэагаваць на ўздзеянне раздражняльніка. Узбудлівасць клетак жывой тканкі. Узбудлівасць нервовай сістэмы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

храмаге́н, ‑у, м.

Спец. Бясколернае рэчыва клетак раслінных і жывёльных тканак, якое набывае колер пры акісленні.

[Ад грэч. chrōma — колер, фарба і génos — паходжанне, род.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)