Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Ашамо́так ’мяккі качан капусты’ (Жд.). Ад шаматаць ’шалясцець’, што ўзыходзіць да гукапераймальнага шам! (пра невыразны глухі гук).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Kóhlkopf
m -(e)s, -köpfe
1) кача́н капу́сты
2) ду́рань
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
◎ Кію́шка ’катах’ (Мат. Голі.), ’качан кукурузы, кукуруза’ (Бяльк.). Гл. кіёўкай кіёўка4, да кій2 (гл.). Параўн. таксама кіюха (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
драбі́нка1,
гл. драбінкі.
драбі́нка2, ‑і, ДМ ‑нцы; Рмн. ‑нак; ж.
Разм. Маленькі кавалачак, часцінка чаго‑н. Качан працягнуў дзяўчыне падарунак — з маленькіх шкляных драбінак пацеркі, якія купіў у раймагу.Ваданосаў.З-пад ног сухі пясок цячэ Янтарнымі драбінкамі.Хведаровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Марха́т ’малы і мяккі качан капусты’ (КЭС, лаг.). Да морхлы (гл.). Незвычайны суфікс ‑ат (!). Магчыма, той самы, што ў польск.wąsat ’вусач’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
тугі́, -а́я, -о́е.
1. Моцна нацягнуты.
Тугая струна.
2. Да адказу напханы чым-н.; пругкі, ядраны.
Т. мяшок.
Т. качан капусты.
3. Які цяжка сціскаецца або расцягваецца.
Тугая спружына.
4.перан. Які адчувае цяжкасці ў вырашэнні, выкананні чаго-н., з цяжкасцямі ўспрымае, засвойвае што-н. (разм.).
Т. на мову.
Яму туга (прысл.) давалася работа.
◊
Ту́гі на вуха (разм.) — які дрэнна чуе, глухаваты.
|| наз.ту́гасць, -і, ж. (да 1 і 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
заві́ццасов., в разн. знач. зави́ться;
валасы́ завілі́ся — во́лосы завили́сь;
з. ў цыру́льні — зави́ться в парикма́херской;
кача́н ~ві́ўся — коча́н зави́лся
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Віло́к ’качан капусты’ (Растарг.) — пранікненне з рус. моўнай тэрыторыі, дзе вилок ’тс’ < вил < вить (Фасмер, 1, 315; Шанскі, 1, В, 98; Праабражэнскі, 1, 84; КЭСРЯ, 81).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Зе́лкі ’лекавыя травы’. Рус.урал.зело́к ’прут’, ярасл. ’трава’, зелки (ЛітССР) ’хвошч’, польск.ziołko ’трава’, ziele ’трава, лекавая трава’, серб.-луж.zełko ’траўка’, славен.zę̂lka ’Kräutchen’, балг.зѐлка ’качан капусты’, макед.зелка ’капуста, качан капусты’. Ст.-рус.зелка ’траўка’ (XVI ст.) Прасл.*zel‑ + ъk‑a з тым жа коранем, што ў зелле, зялёны (гл.): прасл.*zel‑ < і.-е.*gʼhl‑ і суфіксам ‑ък‑а. БЕР, 1, 633. Параўн. Трубачоў, ЭИРЯ, 2, 36–37.