остго́ты, ‑аў.

Усходняя частка германскага племені готаў. Кароль остготаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мар’я́жны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да мар’яжа. Мар’яжны кароль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

king

[kɪŋ]

n.

1) каро́ль караля́ m.

2) улада́р -а́ m.

3) магна́т -а, каро́ль m.

a steel king — каро́ль ста́лі

4) каро́ль (у ка́ртах, шахма́тах)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Рыга ’князь, ’начальнік’, ’ваявода’ (Гарб.), ст.-руск. рига ’кароль’. З грэч. ῥήγας ’кароль’ ад лац. rex, regis ’тс’ (Фасмер, 3, 481).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мана́рх, ‑а, м.

Асоба, якая ўзначальвае манархію (цар, кароль, імператар, шах, султан і інш.).

[Грэч. monarchos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

König

m -s, -e

1) каро́ль, цар, правады́р

2) перан. перамо́жца, каро́ль

3) спарт. каро́ль

die Héiligen drei ~e — Вадо́хрышча, Тры Каралі́ (царкоўнае свята)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

magnate [ˈmægneɪt] n. магна́т;

an oil/a steel magnate на́фтавы/сталёвы каро́ль

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

віцэ-...

Першая частка складаных слоў са значэннем «намеснік», «памочнік», напрыклад: віцэ-губернатар, віцэ-кароль і пад.

[Ад лац. vice — узамен, замест.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карале́ўства, ‑а, н.

1. Манархічная дзяржава, на чале якой стаіць кароль (у 1 знач.).

2. Дзейнасць, праўленне караля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карале́ва, -ы, мн. -ы, -ле́ў, ж.

1. гл. кароль.

2. Жонка караля (у 1 знач.).

3. У шахматах: тое, што і ферзь (разм.).

4. перан., чаго. Пра жанчыну, якая вылучаецца як лепшая сярод іншых.

К. прыгажосці.

К. балю.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)