Кароль У. А. 1/20, 472—473 (укл.), 478, 518; 2/67, 267; 3/504—505 (укл.), 535, 560, 597; 4/234; 5/455; 6/620, 621; 7/138, 219, 220, 376; 8/486; 9/288; 12/168—169 (укл.), 448, 597, 598, 599, 602, 613

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

карале́ўскі гл. кароль.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карале́ўства, -а, мн. -ы, -аў, н.

Дзяржава, на чале якой стаіць кароль (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каралёк

‘памянш. да кароль’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. каралёк каралькі́
Р. каралька́ каралько́ў
Д. каральку́ каралька́м
В. каралька́ каралько́ў
Т. каралько́м каралька́мі
М. каральку́ каралька́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ви́це-коро́ль ві́цэ-каро́ль, -раля́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

viceroy [ˈvaɪsrɔɪ] n. наме́снік караля́, ві́цэ-каро́ль;

viceroy of India hist. ві́цэ-каро́ль І́ндыі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

king [kɪŋ] n. (of) каро́ль

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

мана́рх, -а, мн. -і, -аў, м.

Асоба, якая ўзначальвае манархію (цар, кароль, імператар і інш.).

|| прым. мана́ршы, -ая, -ае.

Манаршая ўлада.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

трэ́фы, -аў, адз. трэ́фа, -ы, ж.

Картачная масць з малюнкам чорнага крыжыка ў выглядзе трылісніку.

|| прым. трэфо́вы, -ая, -ае.

Т. кароль.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

коро́ль в разн. знач. каро́ль, -раля́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)