фла́гман, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Камандуючы флотам або буйным злучэннем ваенных караблёў.

2. Вядучы ваенны карабель (марскі або паветраны), на якім знаходзіцца камандуючы эскадрай.

3. перан. Пра што-н. самае буйное, самае галоўнае сярод падобнага.

Ф. культуры.

|| прым. фла́гманскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

armada

[ɑ:rˈmɑ:də]

n.

1) флёт вае́нных караблёў

2) флёт самалётаў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ЭПАС,

першы сумесны палёт сав. і амер. касмічных караблёў.

т. 18, кн. 1, с. 139

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дывізіён, ‑а, м.

1. Асноўнае тактычнае і агнявое падраздзяленне ракетных войск і артылерыі. Артылерыйскі дывізіён. Ракетны дывізіён.

2. Атрад ваенных караблёў аднаго класа. Дывізіён мінаносцаў.

[Ад фр. division — дзяленне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ро́стра, ‑ы, ж.

1. Гіст. Трыбуна на форуме старажытнага Рыма, упрыгожаная насамі караблёў, захопленых у непрыяцеля.

2. Упрыгожанні калон у выглядзе насавой часткі старажытнага судна.

[Лац. rostra (мн. л.) — насы караблёў.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

арма́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Вялікае злучэнне караблёў, самалётаў або танкаў, якія дзейнічаюць узгоднена. Армада бамбардзіроўшчыкаў. □ Крышылі ўзбярэжжа лінкоры снарадамі, Армады крылатыя засцілі свет. Панчанка.

[Ісп. armada — флот.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Pulk

m -s, -s i -e спарт. пу́лька, гру́па ўдзе́льнікаў; вайск. гру́па караблёў [самалётаў]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

шту́рман

(гал. stuurman)

спецыяліст па ваджэнні караблёў, самалётаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

эска́дра, ‑ы, ж.

Буйное злучэнне ваенных караблёў ці самалётаў. Цёмнай ліст ападаў скай ноччу эскадра мінаносцаў пакінула рэйд і стала ў баявым парадку рухацца на подступы да Петраграда. Хведаровіч.

[Фр. escadre.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брандва́хта, ‑ы, ДМ ‑хце, ж.

1. Вартавое судна на рэйдзе або ў порце для назірання за выкананнем устаноўленых правіл руху караблёў, шлюпак і пад.

2. Дапаможнае судна землечарпальнага каравана.

[Гал. brandwacht.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)