саткну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., што.

Разм. Злучыць, змацаваць канцы, краі чаго‑н. Саткнуць канцы провада.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

áusgangs

1.

канц. adv у канцы́, напрыканцы́

2.

prp (G) у канцы́; на захо́дзе (часу)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

пря́тать несов.

1. хава́ць;

2. перен. таі́ць, хава́ць;

◊

пря́тать концы́ хава́ць канцы́;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

make both ends meet

зво́дзіць канцы́ з канца́мі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

знахо́дзіцца, -хо́джуся, -хо́дзішся, -хо́дзіцца; незак.

1. гл. знайсціся.

2. Быць, змяшчацца, мецца дзе-н.

Школа знаходзілася на другім канцы вёскі.

|| наз. знахо́джанне, -я, н. (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

зачы́сціць, -ы́шчу, -ы́сціш, -ы́сціць; -ы́шчаны; зак., што (спец.).

Чысцячы, загладзіць, зняць ізаляцыю.

З. канцы правадоў.

З. месца для латкі на веласіпеднай камеры.

|| незак. зачышча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

кларне́т, -а, М -не́це, мн. -ы, -аў, м.

Драўляны духавы музычны інструмент у выглядзе трубкі з клапанамі і невялікім раструбам на другім канцы.

|| прым. кларне́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

вінье́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

Аздабленне ў выглядзе невялікага малюнка, арнамента на загаловачным лісце кнігі, у пачатку або канцы раздзела.

|| прым. вінье́тачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

спра́жка, -і, ДМ -жцы, мн. -і, -жак, ж.

Засцежка, што змацоўвае канцы чаго-н. (у вопратцы) і служыць упрыгажэннем.

Пояс з бліскучай спражкай.

|| прым. спра́жкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

ніт¹, ніта, мн. ніты, -аў, м.

Металічны стрыжань, які мае на адным канцы галоўку, а на другім — разьбу, на якую накручваецца гайка; болт (спец., уст.).

|| прым. ні́тавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)