Талёвы ’высокі, стройны чалавек’ (Жд. 3). Паланізм, параўн. taljowy, прым. ад talja ’талія, стан’ (гл. талія), параўн. талісты ’стройны, зграбны’ (Сцяшк. Сл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

delikát

a

1) даліка́тны

2) элега́нтны, згра́бны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

спры́тны, -ая, -ае.

1. Якому ўласцівы фізічны спрыт; лоўкі, умелы, паваротлівы ў рабоце.

Ён быў с., здольны да ўсякай работы.

Спрытныя рукі ўсё зробяць.

2. Які знаходзіць выхад з любога становішча, прадпрымальны, кемлівы, знаходлівы.

С. арганізатар.

3. Зграбны, прыгожага аблічча, стройнага складу.

С. хлопец.

4. Зручны для карыстання (пра рэчы, прылады; разм.).

Спрытная лапата.

|| наз. спры́тнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ёмкі

1. разм. (аб рэчы) bequém;

2. (пра чалавека – зграбны) gut gebáut, ébenmäßig, wóhlgestaltet

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

saucy

[ˈsɔsi]

adj.

1) непачці́вы, наха́бна-задзі́рысты

2) згра́бны, фарсі́сты

a saucy hat — фарсі́сты капялю́ш

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

schick

a шыко́ўны, згра́бны, элега́нтны

sich ~ máchen — прыфранці́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

adrétt

a

1) згра́бны; акура́тны

2) спры́тны, паваро́тлівы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

zgrabny

zgrabn|y

зграбны; стройны;

~а figura — стройная фігура (пастава)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

изы́сканный

1. прич. адшука́ны; зно́йдзены;

2. прил. (утончённый) то́нкі, вы́танчаны; даліка́тны; (элегантный) элега́нтны; (изящный) згра́бны;

изы́сканный челове́к вы́танчаны (даліка́тны) чалаве́к;

изы́сканные блю́да вы́танчаныя (даліка́тныя) стра́вы;

изы́сканный вкус то́нкі (вы́танчаны, даліка́тны) густ;

изы́сканный наря́д элега́нтны (згра́бны) убо́р.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вуа́ль, ‑і, ж.

1. Лёгкая празрыстая тканіна.

2. Кавалак такой тканіны або сеткі на жаночых капелюшах. У пакоі сядзела Цыля.. На галаве зграбны капялюшык і густая чорная вуаль. Асіпенка.

3. Спец. Налёт на негатыве, які зніжае кантрастнасць фотаздымка.

[Фр. voile.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)