tape​2 [teɪp] v. запі́сваць на магнітафо́нную сту́жку

tape up [ˌteɪpˈʌp] phr. v. звя́зваць тасьмо́й; скле́йваць ско́тчам

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

звя́званне ср.

1. свя́зывание, свя́зка ж.;

2. спец. сча́лка ж.; спла́чивание; спло́тка ж.;

1, 2 см. звя́зваць 1, 3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

bind​2 [baɪnd] v. (bound)

1. звя́зваць (таксама перан.)

2. пераплята́ць (кнігу)

bind up [ˌbaɪndˈʌp] phr. v.

1. перавя́зваць; пераплята́ць; звя́зваць

2. быць заня́тым;

be bound up in smth. быць заня́тым чым-н.;

be bound up in smb. жыць інтарэ́самі каго-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ліга́нды

(ад лац. ligare = звязваць)

малекулы або іоны ў хімічных комплексных злучэннях, звязаныя непасрэдна з цэнтральным атамам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пакава́ць

(польск. pakować, ад ням. packen)

складаць рэчы ў якую-н. тару, звязваць іх у клункі, пакі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пакава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны; незак., што.

Складаць і звязваць у пак, вузел.

П. кнігі для перасылкі.

|| зак. запакава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны, спакава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны і упакава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны; наз. упако́ўка, -і, ДМ -ўцы і упако́ўванне, -я, н.

|| наз. пакава́нне, -я, н. і пако́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж. (спец.); прым. пакава́льны, -ая, -ае (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

замясі́ць, ‑мяшу, ‑месіш, ‑месіць; зак., што.

1. Зрабіць аднародную, вязкую масу, размешваючы, расціраючы што‑н. у вадкасці. Замясіць цеста. Замясіць гліну.

2. Умясіць што‑н. у цеста. Для большай трываласці ў хлебны шарык трэба замясіць кавалачак ваты, якая будзе звязваць мякіш. Матрунёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Адсука́цца ’адкасацца, пазбавіцца’ (Юрч.) да сукаць ’плясці, звязваць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

камбінато́рыка

(ад лац. combinare = звязваць, спалучаць)

раздзел матэматыкі, у якім вывучаюцца магчымыя злучэнні элементаў у зададзеным канечным мностве.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

злучаць, лучыць, сточваць; звязваць, увязваць (перан.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)