Verbum

на́пуск, -у, м.

1. гл. напусціць.

2. Частка адзення, якая свабодна звісае, выступае над чым-н.

Кофтачка з напускам.

3. Спуск сабак на звера ў час палявання (спец.).

го́нчы, -ая, -ае.

1. Шпаркі ў бегу, прывучаны гнаць звера.

Г. сабака.

2. у знач. наз. го́нчы, -ага, мн. -ыя, -ых, м. Пра сабаку такой пароды.

Брэх гончых.

адстрэ́ліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены; зак., што (разм.).

1. Адарваць куляй, снарадам.

А. палец.

2. каго (што). Забіць (звера) па асобым дазволе.

А. лася.

|| незак. адстрэ́льваць, -аю, -аеш, -ае.

дако́нчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., каго-што.

1. Давесці да канца, завяршыць пачатае.

Д. крыць страху.

2. Дабіць, даканаць, прыкончыць (разм.).

Д. параненага звера.

|| незак. дако́нчваць, -аю, -аеш, -ае.

зава́біць, -блю, -біш, -біць; -блены; зак., каго (што).

1. Хітрасцю прымусіць прыйсці куды-н., апынуцца дзе-н.

З. звера ў пастку.

2. Зачараваць сваім хараством, прывабіць.

|| незак. зава́бліваць, -аю, -аеш, -ае.

наско́к, -у, м.

1. Імклівы напад, скачок з мэтай нападу.

Н. звера.

2. перан. Грубыя, беспадстаўныя нападкі, абвінавачанні супраць каго-н.

Адміністрацыйны н.

◊

З наскоку — не падумаўшы як след, добра не разабраўшыся.