1. Які знаходзіцца пад дугой, прымацаваны да дугі. Паддужны званочак.
2.Спец. Дадатковы, дапаможны на які‑н. выпадак (пра каня). //узнач.наз.падду́жны, ‑ага, м. Коннік, які суправаджае каня на скачках.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Балабо́лка ’званочак на бубне’ (Інстр. III), укр.балабо́лька і г. д. Гукапераймальнае; да балабо́ліць, балабо́ніць, бала́каць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Нязі́пер ’званочак балонскі, Campanula bononiensis L.’ (Кіс.). Відаць, ад нізіпернік, нізіперніца ’гусялапка’ (гл.) па падабенству лекавых уласцівасцей.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
*Вешчанец, маг.вешчаніц ’званочак скучаны, Campanula glomerata L.’ (Кіс.). Іншыя разнавіднасці Campanula L. на Беларусі называюцца яшчэ званкі, званкі лугавыя, званок, звонка (Кіс.) і звязаны, такім чынам, са словам звон ’царкоўны звон, у які білі, калі трэба было паведаміць нейкую вестку’. У такім разе вешчаніц — гэта семантычны перанос, паводле формы, з лексемы звон ’царкоўны звон’ → ’званочак’ у дэмінутыўным значэнні.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
балабо́нм.
1. (званочак) Glócke f -, -n
2.разм. (балбатун, пустабрэх) Schwätzer m -s, -, Phrásendrescher m -s, -
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Вандзэ́лак2 ’званочак у каня на шыі’ (КЭС). Магчыма, да польск.wędzidło ’цуглі, мундштук’ са зменай значэння пры запазычанні.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мя́тлік, ‑а і ‑у, м.
1.‑у. Тое, што і метлюжок. Раса была і на доўгім кавылі, на пушыстым мятліку, на пунсовых чашачках макаў.Даніленка.
2.‑а. Абл. Матылёк. На сіні званочак за дарогай сеў мятлік — карычневы, з белымі кропкамі на крыльцах.Савіцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Балабо́н1 ’званочак’ (Касп., Юрч., Янк. Мат., Гарэц.). Укр.балабо́н ’званок, бразготка’, рус.балабо́н ’пустаслоў’. Гукапераймальнае; да балабо́ніць (гл.), балабо́ліць і г. д.; аснова бала(б)‑, якая, магчыма, выступае ў бала́каць (гл.). Параўн. і чэш.blaboniti.
Балабо́н2 ’балбатун, пустаслоў’ (Янк. Мат., Юрч.). Рус.балабо́н ’тс’, балабо́нить, укр.балабо́н ’званок’, балабо́нити ’званіць’, чэш.blaboniti. Гукапераймальнае; да вялікай групы слоў тыпу балабо́н ’званочак’, балабо́ніць, бала́каць і г. д. Параўн. бало́бан ’балбатун’ (Бяльк.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Балабойка ’бубенчык, які прывязваюць на шыю каню’ (Др.-Падб.). Параўн. укр.балабо́лька ’званочак’ (змена й ⟷ ль?). Гукапераймальнае, да асновы бала‑, што, магчыма, у бала́каць (гл.).