дацэ́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.
Вучонае званне выкладчыка вышэйшай навучальнай установы або супрацоўніка навуковай арганізацыі, якое папярэднічае прафесару, а таксама асоба, якая мае гэта званне.
|| прым. дацэ́нцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
бая́рства, -а, н.
1. Сан, званне баярына.
2. зб. Баяры, баярскае саслоўе.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
контр-адміра́л, -а, мн. -ы, -аў, м.
Першае адміральскае званне або чын на флоце, роўнае званню генерал-маёра ў сухапутных войсках, а таксама асоба, якая мае гэта званне.
|| прым. контр-адміра́льскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
championship [ˈtʃæmpiənʃɪp] n.
1. першынство́, чэмпіяна́т
2. зва́нне чэмпіёна;
win a world swimming championship заваява́ць зва́нне чэмпіёна све́ту па пла́ванні
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
генера́л, -а, мн. -ы, -аў, м.
Воінскае званне вышэйшага каманднага складу ўзброеных сіл, а таксама асоба, якая мае гэта званне.
Г.-маёр.
Г.-лейтэнант.
Г.-палкоўнік.
Г. арміі.
|| прым. генера́льскі, -ая, -ае.
Генеральскія пагоны.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
генера́л, ‑а, м.
Воінскае званне або чын вышэйшага каманднага і начальніцкага саставу ў арміі. // Асоба, якая мае гэта званне.
•••
Генерал ад інфантэрыі — самы высокі генеральскі чын у пяхотных войсках царскай арміі; асоба, якая мела гэта званне.
Генерал арміі — самае высокае званне генералаў; асоба, якая мае гэта званне.
Генерал-лейтэнант — другое па старшынству генеральскае званне; асоба, якая мае гэта званне.
Генерал-маёр — першае (малодшае) генеральскае званне; асоба, якая мае гэта званне.
Генерал-палкоўнік — трэцяе па старшынству генеральскае званне; асоба, якая мае гэта званне.
[Ад лац. generalis — агульны, галоўны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
афіцэ́рства, -а, н.
1. зб. Афіцэры.
А.
Рэспублікі Беларусь.
2. Афіцэрскае званне (разм.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
ты́тул¹, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Ганаровае радавое або дараванае дваранскае званне, якое падкрэслівае прывілеяванае становішча асобы.
Т. графа.
Т. князя.
2. Званне, якое прысвойваецца каму-н. у гонар прызнання яго заслуг.
Т. чэмпіёна.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
фельдфе́бель, -я, мн. -і, -яў, м.
У рускай дарэвалюцыйнай і некаторых замежных арміях: званне старшага унтэр-афіцэра ў пяхоце, памочніка камандзіра роты па гаспадарцы, а таксама асоба, якая мае гэта званне.
|| прым. фельдфе́бельскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
зва́ние в разн. знач. зва́нне, -ння ср.;
зва́ние профе́ссора зва́нне прафе́сара;
почётное зва́ние ганаро́вае зва́нне;
◊
и зва́ния нет кого́-чего́ а ні зва́ння няма́ каго́-чаго́;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)