Вечназялёнае хваёвае дрэва, якое пашырана пераважна ў Паўночным паўшар’і. Лес быў пераважна хваёвы — сасна, елка, піхта, — густы і дзікі.Шамякін.
[Ням. Fichte — сасна.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
наваго́дні, ‑яя, ‑яе.
Які мае адносіны да Новага года, да свята Новага года. Навагодні вечар. □ Навагодняя елка ў школе пераліваецца казачнымі агнямі.Лынькоў.Шэметы збіраліся на навагодні студэнцкі маскарад.Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абіяці́н
(ад лац. abies, -etis = елка)
вуглевадарод, які здабываецца са смалы хвойных дрэў і выкарыстоўваецца замест бензіну як растваральнік.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
танкля́вы, ‑ая, ‑ае.
Не зусім тонкі, танкаваты. З другога боку высокая танклявая елка праціскае скрозь дубовыя галіны свае зялёныя калючыя лапы.Колас.[Вася] выбраўся на дарогу і непадалёк убачыў знаёмую танклявую постаць Валі.Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
spruce
I[spru:s]
n.
1) е́лка, ялі́нка f.
2) е́льнік -у m.
II[spru:s]1.
adj.
аха́йны, элега́нтны
2.
v.i.
убіра́цца, выстро́йвацца
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
сіню́ха, ‑і, ДМ ‑нюсе, ж.
1. Шматгадовая травяністая расліна сямейства сінюхавых (выкарыстоўваецца ў медыцыне і тэхніцы). Калі павявае вецер, .. шуміць тады лаза і шапоча падсохлая не скошаная ля кустоў асака, сінюха і трава-елка.Пташнікаў.
2. Тое, што і сінюшнасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
піраміда́льны, ‑ая, ‑ае.
Які мае форму піраміды. Пірамідальная елка. Пірамідальны кіпарыс. □ У напрамку, куды кіруецца параход, мы бачым дзве светлыя пірамідальныя вежы, а паміж імі знаходзім чорную плямінку шлюзавых варот.Галавач.Узгоркі змяняюцца раўнінай, бярозы і сосны — акацыямі і пірамідальнымі таполямі.Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Руне́ць ’узыходзячы, зелянець (звычайна пра азімыя пасевы)’ (ТСБМ), ’цвісці (пра дрэва)’ (ст.-дар., Нар. сл.), руні́цца ’усходзіць, зелянець’ (ТС). Адсубстантыўны дзеяслоў ад рунь (гл.). Сюды ж, відаць, руно́ ’хвароба жывёлы’, параўн.: “калі вясной рунела елка і сасна, дабытак западаў на асаблівую хваробу, “руно”, ад якой не было ратунку” (беласт., Ніва, 1975, 19 касір.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мікатро́фны
(адляка- + -трофны)
які існуе разам з мікарызай;
м-ыя расліны — вышэйшыя расліны (напр. сасна, елка, дуб), якія маюць патрэбу ў развіцці на карэнні пэўных відаў грыбоў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
ялі́на, ‑ы, ж.
Высокая елка. На ялінах, быццам свечкі на каляднай ёлцы, віселі шышкі-таўкачыкі і залаціліся на сонцы.Брыль.Старыя хвоі і яліны, Высока кінуўшы галіны, Глядзелі хораша, любоўна.Колас.І пад крык жураўліны, Што асеў на лясы, Сумавалі яліны, Сумавалі ласі.Іверс.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)