Нябесная высь. Угары ў паднябессі, асветленыя месяцам, непрыкметна праплывалі кавалкі хмар.Галавач.Водарам антонавак прапах Дол сівы ажно да паднябесся.І. Калеснік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ямб, ‑а, м.
Вершаваны размер — двухскладовая стапа з націскам на другім складзе, напрыклад: Мароз,/ зіма,/ Снягі/ вакол,/ І спіць/ трава,/ Пад сне/ гам дол.Колас.
[Грэч. jambos.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
земляко́п, ‑а, м.
Рабочы, які выконвае земляныя работы. Днём людзі ваявалі, а ўначы павінны былі станавіцца землякопамі.Мележ.Расце земляны вал, ніжэй у дол уваходзяць землякопы.Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Tal
n -(e)s, Täler далі́на, дол
über Berg und ~ wándern — вандрава́ць па гара́х і далі́нах
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
tomb
[tu:m]
n.
1) магі́ла f., дол -у m.
2) грабні́ца, магі́льня f.; маўзале́й -я m.
3) Figur. сьмерць f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
шабасо́вы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да шабасу (у 1 знач.). Шабасовыя свечкі. □ Сеў і з клунка.. [Сымон] вымае Рыбу, хлеб, кладзе па дол; Няхай Шлёма прабачае: Шабасовы гэта стол!Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Далі́на даліна’ (БРС). Параўн. з аналагічным значэннем рус.доли́на, укр.доли́на, чэш.dolina, балг.доли́на́ і г. д. (падрабязны агляд форм у Трубачова, Эт. сл., 5, 61–62). Прасл.*dolina, вытворнае ад прасл.*dolъ (гл. дол1).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мурава́, ‑ы, ж.
Густая зялёная маладая трава. Зямля, дзе толькі яе не ўтапталі, не ўтрамбавалі нагамі, выгнала зялёную мураву.Сабаленка.Дол у завулку зарос падарожнікам, муравой — тут амаль не ездзяць.Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
жаўталі́ст, ‑у, М ‑сце, м., зб.
Пажоўклае асенняе лісце. Асабліва я любіў гэта месца ўвосень, калі тут з клёнаў і ліп ападаў жаўталіст і, кружачыся ў паветры, мякка слаўся на дол.Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шарсце́ць, ‑ціць; незак.
Абл. Шуршэць, хрусцець (пра што‑н. шорсткае, сухое). Сошка крывенькая дол рэжа плытка, Толькі пясочак шарсціць.Колас.Хлопцу адчулася, як тое шкло шарсціць і скрыгоча ў яго пад нагамі.Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)