наве́дванне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. наведваць.

2. Колькасць явак куды‑н. Добрае наведванне заняткаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падлаго́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; заг. падлагодзь; зак.

Разм. Зрабіць што‑н. добрае каму‑н., дагадзіць. Падлагодзіць таварышу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

супрацьпаста́віць сов., в разн. знач. противопоста́вить; противоположи́ть;

с. до́брае дрэ́ннаму — противопоста́вить (противоположи́ть) хоро́шее плохо́му

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

reputation [ˌrepjuˈteɪʃn] n.

1. рэпута́цыя, сла́ва;

a good/bad reputation до́брая/дрэ́нная рэпута́цыя;

have a reputation for honesty сла́віцца сумле́ннасцю

2. до́брае імя́, до́брая сла́ва;

She has lost her reputation. Яна страціла сваё добрае імя.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

зазна́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак.

1. што. Паставіць знак, памеціць пэўным чынам.

З. патрэбнае месца ў лесе.

2. без дап. або са злуч. «што». Сказаць што-н., уставіць у размову. «Сёння будзе добрае надвор’е», — зазначыў сусед.

|| незак. зазнача́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падхадзі́цца, ‑хаджуся, ‑ходзішся, ‑ходзіцца; зак.

Абл. Ухадзіцца. Лета было добрае, пагода спрыяла ўраджаю і рабоце. Народ падхадзіўся. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паго́дзіць, ‑дзіць; безас. незак.

Разм. Пра добрае, спрыяльнае надвор’е. Покуль пагодзіць і годзіць, Сена сабраць бы ў стагі. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́гада Прыволле, добрае прыроднае для жыцця месца (БРС). Тое ж раскоша, раскош (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

адгадзі́ць, ‑гаджу, ‑годзіш, ‑годзіць; зак.

Разм. Робячы што‑н. добрае, аддзякаваць за паслугу. І сабака за дабро ўмее адгадзіць. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэабілітава́ць

(с.-лац. rehabilitare)

1) аднаўляць у ранейшых правах, вяртаць добрае імя беспадстаўна абвінавачанай асобе;

2) вяртаць добрую рэпутацыю.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)