адзічэ́лы

1. (дзікі) verwíldert;

2. (нелюдзімы) ménschenscheu

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

паўдзі́кі, ‑ая, ‑ае.

Недастаткова цывілізаваны, амаль дзікі. Паўдзікія плямёны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

barbarzyński

варварскі, дзікунскі, дзікі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

зе́бра, ‑ы, ж.

Дзікі афрыканскі конь з паласатай афарбоўкай цела.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бізо́н, ‑а, м.

Паўночнаамерыканскі дзікі бык атрада парнакапытных з доўгай поўсцю.

[Лац. bison.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ана́гр, ‑а, м.

Дзікі асёл, які водзіцца ў Паўднёва-Заходняй Азіі.

[Грэч. anagros.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

муста́нг, ‑а, м.

Дзікі конь, які вадзіўся даўней у паўночнаамерыканскіх стэпах.

[Ад ісп. mustango.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

barbárisch

a ва́рварскі, дзі́кі, бязлі́тасны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

арха́р, ‑а, м.

Дзікі горны баран, які водзіцца ў гарах Цэнтральнай Азіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асля́к, ‑а, м.

1. Дзікі асёл.

2. Тое, што і мул ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)