выкана́льны áusführbar, erfüllbar; möglich (магчымы);

лёгка выкана́льнае даручэ́нне ein leicht áusführbarer Áuftrag

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

наказа́ць, -кажу́, -ка́жаш, -ка́жа; -кажы́; зак., каму і без дап.

1. Паведаміць каму-н. аб чым-н. праз каго-н.

Н. праз знаёмых.

2. Даць наказ, даручэнне.

Доктар наказаў сачыць за раненым.

3. Нагаварыць, сказаць многа чаго-н. (разм.).

Прабачце, наказаў вам немаведама колькі навін.

|| незак. нака́зваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

плаце́жны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да плацяжу. Плацежнае абавязацельства. □ — Дык у вас жа няма грошай, — сказаў.. [Собіч]. — Вы нават перабралі ў нас. Можа сёння пералічылі, дык давайце ваша плацежнае даручэнне. Скрыган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

zlecenie

н.

1. даручэнне; распараджэнне;

wykonać zlecenie — выканаць даручэнне;

2. заказ; замова; нарад;

zlecenie na dostawę — замова (заказ, нарад) на дастаўку

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Манда́т ’паўнамоцтвы’, ст.-бел. мандатъ (мондатъ) ’каралеўскі ўказ’, ’выклік на суд’ (XIV ст.) запазычана са ст.-польск. mandat, якое з лац. mandātum ’даручэнне’ (Булыка, Лекс. запазыч., 57; Жураўскі–Крамко, Зб. Крапіве, 142).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вяры́цельны ’які сведчыць пра даручэнне каму-небудзь чаго-небудзь’ (КТС, БРС). Паходзіць ад назоўніка *вярыцель < ст.-бел. вѣритель (з XVI ст.) і суф. ‑нъ‑. Рус. верительный, зафіксаванае з 1704 г., утворана самастойна (Шанскі, 1, В, 60).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

факто́тум

(лац. fac totum = рабі ўсё)

уст. давераная асоба, якая выконвае чыё-н. заданне, даручэнне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

камі́сія, -і, мн. -і, -сій, ж.

1. Група асоб або орган з групы асоб са спецыяльнымі паўнамоцтвамі, што ўтвараецца напастаянна або часова для выканання пэўных задач.

Прыёмная к.

Рэвізійная к.

2. Даручэнне, якое выконваецца за пэўнае ўзнагароджанне (звычайна звязанае з купляй або продажам).

Браць тавар на камісію.

|| прым. камісі́йны, -ая, -ае (да 2 знач.).

К. магазін.

Атрымаць камісійныя (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэпута́т, ‑а, М ‑таце, м.

1. Выбарны прадстаўнік, член выбарнай дзяржаўнай установы. Дэпутат Вярхоўнага Савета. Дэпутат сельсавета.

2. Выбраная або прызначаная асоба, упаўнаважаная выконваць якое‑н. даручэнне. Сцяпана выбралі дэпутатам і адправілі яго да настаўніка. Колас.

[Лац. deputatus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каменда́цыя

(лац. commendatio = даручэнне)

характэрны для перыяду ранняга сярэдневякоўя акт пераходу васала ў залежнасць ад сеньёра.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)