абрасі́цца, ‑рашуся, ‑росішся, ‑росіцца.

Абмачыцца расой, змокнуць ад расы. Ішоў Алёшка праз мокры гушчар; увесь абрасіўся і дрыжаў ад холаду. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

foliaged

[ˈfɔʊliɪdʒd]

adj.

1) ліставы́, лісьцяны́, лісьцьвяны́ (гушча́р)

2) упрыго́жаны лі́сьцем

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Пішчу́га ’гушчар маладога лесу’ (Касп.; Станк.). Утворана пры дапамозе экспрэсіўна^ суф. ‑уга ад ∼пішч (гл. піша?) < прасл. *рьх‑/*ріх‑ ’штурхаць, вытыркацца, вылазіць, праколваючы, напіхваць’ (Мяркулава, Этимология–1976, 99–100). Параўн. таксама рус. наўг. пища ’густы лес’, тшфра ’гушчар, зараснік’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

увабра́цца, убяру́ся, убярэ́шся, убярэ́цца; убяро́мся, убераце́ся, убяру́цца; увабра́ўся, -ра́лася; убяры́ся; зак. (пераважна ў прошлым часе).

1. Пранікнуць унутр чаго-н., паглынуцца, уцягнуцца.

Дзёгаць увабраўся ў юхтовыя боты.

2. Усяліцца куды-н. або забрацца, залезці куды-н. (разм.).

У. ў новую кватэру.

У. ў гушчар.

|| незак. убіра́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

wild​1 [waɪld] n. : the wild уло́нне прыро́ды;

live in the wild жыць на во́лі (пра жывёл);

the wilds не́тры, гушча́р

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

◎ Немарэ́ч ’непраходныя месцы, нетры’ (Гарэц.), немарэча ’гушчар лесу’ (Сцяшк. Сл.). Гл. немярэча ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прасячы́ся і прасе́кчыся, ‑сячэцца; ‑сякуцца; пр. прасекся, ‑секлася; заг. прасячыся; зак.

Пракласці сабе дарогу, секучы што‑н. ці секучыся з кім‑н. Прасячыся праз гушчар лесу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

непраніка́льны прям., перен. непроница́емый;

н. гушча́р — непроница́емая ча́ща;

~ная перагаро́дка — непроница́емая перегоро́дка;

~ная та́йна — непроница́емая та́йна

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́езджаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад выездзіць.

2. у знач. прым. Утрамбаваны, убіты яздой; уезджаны, наезджаны. Сцежка.. прашылася праз гушчар і выбегла на выезджаную лясную дарогу. Адамчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гушчэ́ча, ‑ы, ж.

Разм. Тое, што і гушчар. Пад ялінай непралазны падлесак: маладыя елкі, хвойкі, густы арэшнік ды дубовыя кусты па адхону, аж да самай вады, да лазовай гушчэчы. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)