малаціка́вы, ‑ая, ‑ае.
1. Які не выклікае вялікай цікавасці. Малацікавая гутарка.
2. Малапрывабны, не вельмі прыгожы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
conversation [ˌkɒnvəˈseɪʃn] n. гу́тарка, размо́ва, гаво́рка;
have/hold a conversation with smb. ве́сці размо́ву з кім-н.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Гаво́рка ’размова’ (БРС, Гарэц., Мядзв., Касп., Бяльк.), ’гутарка, размова’ (Яруш., БРС, Нас.), ’гаворка, дыялект’ (БРС, Яруш., Гарэц., Нас., Касп., Шат.), ’пагалоскі, размовы’ (БРС, Бяльк.), ’манера гаварыць, акцэнт мовы’ (Гарэц., Мядзв., Бяльк.). Рус. дыял. (смал., пск.) ’гутарка, размова; погалас, чуткі; манера гаварыць, вымаўленне; гаворка, дыялект; настаўленне, славеснае павучанне’, укр. гові́рка ’вымаўленне, манера гаварыць; дыялект, гутарка, гаварэнне; погалас, плётка’. Усх.-слав. утварэнне ад *govoriti па прасл. мадэлі «дзеяслоўная аснова + суф. *‑ka», якая мела значэнне галоўным чынам nomen actionis (*govorъka). Параўн. балг. падобныя фармацыі (з прэфіксамі) погово́рка, угово́рка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
toll call
міжгаро́дняя тэлефо́нная гу́тарка
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
калёквіум
(лац. colloquium = гутарка)
1) адна з форм вучэбных заняткаў, гутарка выкладчыка са студэнтамі з мэтай выяўлення іх ведаў;
2) навуковая канферэнцыя з абмеркаваннем дакладаў на пэўную тэму.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
Zwíesprache
f -, -n гу́тарка з во́ка на во́ка
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
дарэ́ктар, ‑а, м.
Уст. Дамашні настаўнік. — Ну, ты, Костусь, чытаць любіш? — Дарэктар Костуся пытае, Абы хоць гутарка якая. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
калёквіум, ‑у, м.
Род вуснага экзамену: гутарка выкладчыка са студэнтамі з мэтай выяўлення і павышэння іх ведаў. Правесці калёквіум.
[Ад лац. colloquim — гутарка.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перагаво́рванне, ‑я, н.
1. Размова, гутарка. Патаемнае перагаворванне прыгнятала Саўку і наводзіла на яго жудасць. Колас.
2. Паўтарэнне сказанага.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пабайчэ́ць, ‑чаю, ‑чэеш, ‑чэе; зак.
Разм. Стаць больш бойкім. У вагоне людзі ажывіліся, павесялелі, пабайчэла іх гутарка, пазванчэў смех. Адамчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)