гарладзёр, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм., груб.).

1. Той, хто многа крычыць; гарлапан.

2. Пра тое, што раздражняе горла.

Не квас, а г.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

windpipe

[ˈwɪndpaɪp]

n.

ды́хальнае го́рла, трахе́я f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

trachea [trəˈki:ə] n. anat. (pl. tracheas or tracheae) трахе́я, ды́хальнае го́рла

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

гарта́нь, ‑і, ж.

Верхняя частка дыхальнага горла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разя́віць, разя́ўлю, разя́віш, разя́віць; разя́ўлены; зак., што (разм.).

Шырока раскрыць (рот, пашчу).

◊

Разявіць горла (разм., груб.) — моцна, на ўсю сілу загаварыць, закрычаць.

|| незак. разяўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

mucous membrane

сьлі́зістая абало́нка (во́ка, но́са, го́рла)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

гарлаві́к, ‑а, м.

Разм. Урач, які лечыць горла; ларынголаг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шыракаго́рлы, ‑ая, ‑ае.

Які мае шырокае горла. Шыракагорлыя бутлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарля́нка ж.

1. бот. живу́чка;

2. (болезнь горла) горля́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

промочи́ть сов. прамачы́ць, мног. папрамо́чваць;

◊

промочи́ть го́рло прамачы́ць го́рла.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)