topielisko

н.

1. вір, глыбокае месца;

2. дрыгва, твань

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

бу́хта​1

(ням. Bucht)

1) невялікі марскі заліў, прыгодны для стаянкі суднаў;

2) глыбокае месца ў рэчцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Tíefenwirkung

f -, -en глыбо́кае ўздзе́янне

2) маст. ура́жанне глыбо́кай прасто́ры

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

indelible [ɪnˈdeləbl] adj.

1. незабы́ўны;

an indelible impression незабы́ўнае глыбо́кае ўра́жанне

2. нязмы́ўны (таксама перан.);

indelible ink нязмы́ўнае чарні́ла;

an indelible shame нязмы́ўная га́ньба

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Бу́кта ’глыбокае вірыстае месца ў рацэ на самым яе павароце, якое крыху ўдаецца ў сушу’ (Яшкін), буко́та ’тс’ (Яшкін), бу́кта ’глыбокае месца ў рацэ’ (Мат. Гродз.), ’шырокае і глыбокае месца на рацэ’ (Сцяшк. МГ). Як і бу́хта 2 (гл.), утварэнне ад гукапераймальнага дзеяслова *bukati, дакладней ад яго экспрэсіўнай суфіксальнай формы *bukъtěti. Форма буко́та — ад *buk‑ot‑ěti (параўн. буко́та ’ўзгорак’). Форма бу́кча ’глыбокае месца ў рацэ; затока’ (жыт., Яшкін) утворана па мадэлі *bukъti̯a. Параўн. бу́хта 2, буко́т 1, бу́чаё, бук 2, бу́ка 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Бу́кча ’глыбокае месца ў рацэ’. Гл. бу́кта.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

неизглади́мый непазбы́ўны; (незабываемый) незабы́ўны; (глубокий) глыбо́кі;

неизглади́мый след глыбо́кі след;

неизглади́мое впечатле́ние незабы́ўнае (глыбо́кае) ура́жанне;

неизглади́мое го́ре непазбы́ўнае го́ра.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Азяры́на ’шырокае і глыбокае месца на рацэ’ (Янк. Мат.). Гл. возера.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Zúversicht

f - упэўненасць, ве́ра, глыбо́кае перакана́нне

in der ~, dass… — бу́дучы перакана́ным, што…

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ві́гар ’глыбокае месца на балоце’; ’яма, запоўненая ілам, вадой’; ’азярына’ (Яшк.). Да вы́гар (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)