гарэ́зны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і гарэзлівы. Вясёлыя і гарэзныя птушкі ўсё часцей распачынаюць між сабою шумныя заўзятыя бойкі. В. Вольскі. Гарэзныя агеньчыкі, якія так любіла Валя, замільгалі ў блакітных вачах Гусаковіча. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарэ́злівасць ж Úngezogenheit f -; Stréich m -(e)s, -e; Búbenstreich m (гарэзлівы ўчынак)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

по́рсткі прысл разм

1. áufbrausend, áuffahrend, hítzig, jähzornig;

2. (гарэзлівы) múnter, lebéndig; áusgelassen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

skittish [ˈskɪtɪʃ] adj.

1. нараві́сты, упа́рты;

a skittish horse нараві́сты конь

2. жывы́, жва́вы; каке́тлівы; гарэ́злівы, гуллі́вы;

get skittish раскаке́тнічыцца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Рышшыбуня́ць ’раскідаць’ (чавус., Нар. сл.). Утворана ад рас- і шы́бень ’палка’, шыбава́ць ’хутка, жвава, імкліва рухацца’, шыба́ць ’кідаць, шпурляць’, шы́бка ’хутка, шпарка’, шы́бельны ’свавольны’, ’гарэзлівы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

szkodny

шкадлівы; гарэзлівы;

szkodny kot (pies) — шкадлівы кот (сабака)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

сваво́льны

1. (гарэзлівы) áusgelassen, mútwillig;

2. (упарты, схільны да свавольства) éigensinnig, hártnäckig, stárrköpfíg; stur (разм)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дураслі́вы, ‑ая, ‑ае.

Схільны да свавольства; гарэзлівы, дуроны. Вясёлая, жывая, дураслівая, свавольніца і першая штукарка на розныя забаўкі і выдумкі, — вось якая была Кублікавых Аўгіня. Колас. Рыгор вінавата ўсміхнуўся, як дураслівы школьнік, якога настаўніца злавіла на месцы злачынства. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

áusgelassen

a

1) сваво́льны, гарэ́злівы, жва́вы

2) распу́сны, разбэ́шчаны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Вы́рвас ’гарэза, вісус, свавольнік’ (Нас., Гарэц.), вы́рвас, вырвасю́га ’жулік; вельмі бойкі і гарэзлівы хлопчык’ (Бяльк.). Паводле Лаўчутэ, Лекс. балт., 19, слав. утварэнне на аснове літ. vir̃ve, virvė̃ ’вяроўка’, лат. vìrve, vìrva ’тс’ з балтыйскім суф. ‑ас.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)