манафто́нг

(гр. monophthongos)

лінгв. просты галосны гук, які ў працэсе свайго гучання не распадаецца на два элементы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

прыглу́шаны gedämpft;

прыглу́шаная размо́ва ein verháltenes Gespräch;

прыглу́шаны гало́сны фан Múrmelvokal m -s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

thematic [θɪˈmætɪk] adj.

1. тэматы́чны;

a thematic catalogue тэматы́чны катало́г

2. ling. асноваўтвара́льны (пра галосны);

a thematic vowel гало́сная асно́вы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

націскны́

1. тэх Druck-;

націскны́ рыча́г Drúckhebel m -s, -;

2. лінгв betónt;

націскны́ гало́сны betónter Vokál [v-]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

АРАМЕ́ЙСКАЕ ПІСЬМО́,

складовае пісьмо кансанантнага тыпу. Узнікла на пач. 1-га тыс. да н. э. на аснове фінікійскага пісьма; фармальна — спрошчаная (курсіўная) яго форма. Алфавіт складаецца з 22 знакаў, кожны абазначае склад — «зычны + галосны (або нулявы галосны)», — да якога потым дадаюцца т.зв. matres lectionis (знакі для абазначэння доўгіх і канцавых галосных). Кірунак пісьма — справа налева. Першыя пісьмовыя помнікі армейскага пісьма датуюцца 9—8 ст. да н. э. У сярэдзіне 1-га тыс. да н. э. было пашырана ў Пярэдняй Азіі (дзелавое пісьмо Асірыі і Персіі), у 4 ст. н. э. знікла. Аснова большасці пісьмовых сістэм Пярэдняй і Цэнтр. Азіі.

А.А.Кожынава.

т. 1, с. 452

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Абры́дзень ’густая сетка для лоўлі рыбы’ (Касп.) < *брэдзень (параўн. рус. бредень, брести). Галосны кораня дысімілізаваўся, пачатковае а‑ мае пратэтычны характар.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

націскны́

1. тех. нажи́мный, нажимно́й;

н. болт — нажи́мный (нажимно́й) болт;

2. лингв. уда́рный, ударя́емый, уда́ренный;

н. гало́сны — уда́рный (ударя́емый, уда́ренный) гла́сный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ё, нескл., н.

Сёмая літара беларускага алфавіта, якая абазначае: а) пасля зычных — галосны гук «о» і мяккасць папярэдняга зычнага, напрыклад, «лёс — льос»; б) пасля галосных, «ў», раздзяляльнага мяккага знака, апострафа і ў пачатку слова — два гукі: «й» і «о», напрыклад, «маё — майо», «ён — йон». Малое ё.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пашаты́рыць ’пацерці, памыць’ (Ян.). Да па‑ і шатьірыць, якое, відаць, утварылася ў выніку кантамінацыі лексем шараваць і церці (гл.). Галосны ‑ы‑ прыдае экспрэсіўнасць, як бел. ударыць Адарыць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

е, нескл., н.

Шостая літара беларускага алфавіта, якая абазначае: а) пасля зычных — галосны «э» і мяккасць папярэдняга зычнага, напрыклад, «хлеб — хльэб»; б) пасля галосных, «ў», раздзяляльнага мяккага знака, апострафа і ў пачатку слова — два гукі: «й» і «э», напрыклад, «мае — майэ», «здароўе — здароўйэ», «лье — льйэ», «п’е — пйэ», «ехаць — йэхаць». Вялікае Е.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)