Вінаваўца ’вінаваты’ (КТС). Утворана ад дзеяслова вінаваць (гл.) і суф. ‑аўца (< польск. ‑awca па аналогіі да wychowawca).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

culpable

[ˈkʌlpəbəl]

adj.

вінава́ты, які́ заслуго́ўвае нага́ны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

віноўнік, вінаваты, парушальнік

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

culprit [ˈkʌlprɪt] n.

1. вінава́ты; вінава́тая; злачы́нец, злачы́нца; злачы́нка

2. law абвінава́чаны; абвінава́чаная; падсу́дны; падсу́дная

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

offending [əˈfendɪŋ] adj.

1. непрые́мны; які́ прычыня́е (фізі́чны) боль

2. злачы́нны; вінава́ты ў парушэ́нні/злачы́нстве

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

задзі́рлівасць, ‑і, ж.

Уласцівасць задзірлівага. Кныш неяк адразу абмяк і стаяў, нібы вінаваты. У вачах яго не было ранейшай задзірлівасці. Нядзведскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

zawinić

zawini|ć

зак. правініцца; быць вінаватым;

kto ~ł? — хто вінаваты?;

nikt nie ~ł — ніхто не вінаваты

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

reprehensible

[,reprɪˈhensəbəl]

adj.

ва́рты дако́ру, упі́кі ці нага́ны; вінава́ты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

adulterous

[əˈdʌltərəs]

adj.

1) блудадзе́йны

2) вінава́ты ў блудадзе́йстве

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Schúldige

sub m, f -n, -n вінава́ты, -ая

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)