самапа́льнік, ‑а, м.

У старажытнасці — воін, узброены самапалам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кап’яно́сец, ‑носца, м.

У старажытнасці — воін, узброены кап’ём; кап’ёўшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Перасвет (рус. воін) 6/187

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Kríeger

m -s, - во́ін, вая́р, салда́т

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

warhorse [ˈwɔ:hɔ:s] n.

1. баявы́ конь

2. infml вая́ка, стары́ во́ін, быва́лы салда́т

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ВІ́ЦЯЗЬ

(стараж.-рус.),

у Стараж. Русі храбры воін, герой.

т. 4, с. 237

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

асі́лак, -лка, мн. -лкі, -лкаў, м.

1. Герой беларускіх казак, воін вялікай сілы, мужнасці; волат.

2. перан. Чалавек магутнай сілы, мужнасці, адвагі.

|| прым. асі́лкавы, -ая, -ае.

Асілкавая постаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кмет, ‑а і кмець, ‑я, м.

Воін, віцязь, дружыннік у Старажытнай Русі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

збраяно́сец, ‑сца, м.

У сярэднія вякі — малады воін, які насіў зброю рыцара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кальчу́жнік, ‑а, м.

Гіст.

1. Воін у кальчузе.

2. Майстар, які вырабляў кальчугі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)