зло́снік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які мае зло на каго-н.; вораг.

Сябры і злоснікі.

|| ж. зло́сніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. зло́сніцкі, -ая, -ае.

Злосніцкія нагаворы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лю́ты², -ая, -ае.

1. Злы, бязлітасны.

Л. вораг.

Л. звер.

2. перан. Вельмі моцны ў сваім праяўленні, невыказна цяжкі.

Лютая злосць.

Лютыя маразы.

|| наз. лю́тасць, -і, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чужы́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

Чужы, нетутэйшы чалавек; іншаземны вораг, захопнік.

Вызваліць родную зямлю ад чужынцаў.

|| ж. чужы́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. чужы́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зле́йший превосх. ст. страшэ́нны, лю́ты;

зле́йший враг лю́ты во́раг.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Непрыя́цель ’вораг’ (Нас., Гарэц., Мал., Сл. ПЗБ, ТСБМ). Гл. прыя́цель.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

безадка́знасць, ‑і, ж.

Уласцівасць безадказнага; адсутнасць адказнасці. Безадказнасць — вораг поспеху.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

foe

[foʊ]

n.

во́раг -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

враг

1. во́раг, -га м.;

кла́ссовый враг кла́савы во́раг;

враг наро́да во́раг наро́да;

2. (дьявол) устар. нячы́сты, -тага м., нячы́сцік, -ка м., чорт, род. чо́рта м.;

враг попу́тал нячы́сты (нячы́сцік, чорт) падбі́ў (падаткну́ў);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Tódfeind

m -(e)s, -e смяро́тны [закля́ты] во́раг

er ist mir ~ — ён мой смяро́тны [закля́ты] во́раг

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

паланафо́б

(ад с.-лац. Polonus = польскі + -фоб)

вораг палякаў, праціўнік усяго польскага.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)