кугі́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм. Ствараць гукі, падобныя на «ку-гі», «ку-гі». Дзятва гойсала, кугікала і круцілася ля вогнішча. Каваль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кыш і кш, выкл.

Выкрык, якім адганяюць курэй, птушак. [Антось] устаў, выцягнуў з вогнішча галавешку і запусціў ёю ў сароку. — Кыш, каб ты здохла!.. Бажко.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плуга́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; незак.

Разм. Працаваць на ворыве з плугам. Згарэў даўно ля вогнішча плашч, тады, калі Раман першы раз плугарыў ноччу. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прытушы́ць разм

1. (паменшыць святло) ábblenden vt;

2. (пагасіць) löschen vt;

прытушы́ць во́гнішча das Feuer éindämpfen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

е́льнік, ‑у, м.

1. Яловы лес. Недзе ў гушчары маладога ельніку спявалі дразды. Новікаў.

2. зб. Насечаныя яловыя лапкі або дровы. Накласці ельніку ў вогнішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

непрыту́льна,

Разм.

1. Прысл. да непрытульны.

2. безас. у знач. вык. Без утульнасці, камфорту. Нудна і непрытульна было ў лесе без вогнішча. Вільгаць пранізвала косці. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазато́птваць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак.

1. каго-што. Затаптаць, патаптаць усё, многае; падушыць нагамі, капытамі ўсіх, многіх.

П. сляды.

Каровы пазатоптвалі куранят.

2. што. Загасіць усё, многае, наступаючы нагамі.

П. вогнішча.

3. што ў што. Топчучы, умяць унутр чаго-н. усё, многае.

П. акуркі ў пясок.

4. што. Забрудзіць слядамі ўсё, многае (разм.).

Пазатоптвалі падлогу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шарша́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Тоўстая і доўгая іголка. Зноў збіраемся ля вогнішча, глядзім, як дзядзька Ігнат шаршаткай сшывае аброць, і чакаем. Ваданосаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Schéiterhaufen

m -s, - во́гнішча, касцёр

er músste den ~ bestéigen* — яго́ спалі́лі на кастры́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Méiler

m -s, -

1) во́гнішча для выпа́львання ву́галю

2) фіз. рэа́ктар, кацёл (атамны)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)