wierzący

які верыць; вернік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

disbelieve

[,dɪsbɪˈli:v]

v.

ня ве́рыць, сумнява́цца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

trust​2 [trʌst] v.

1. ве́рыць, давяра́ць;

trust in God ве́рыць у Бо́га;

I don’t trust him an inch. Я зусім яму не веру.

2. даруча́ць

3. fml спадзява́цца, разлі́чваць;

trust in smb. давяра́цца, ве́рыць каму́-н.;

trust to smth. спадзява́цца на што-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

◎ Невіру́тнік ’паганец’ (Броўка). Да вірутнік ’разбойнік, злачынец’ (гл.), адмоўе не-, відаць, пад уплывам недавярак ’злыдзень, прахвост’ з ад’ідэацыяй да верыць, г. зн. ’той, каму цяжка давяраць’ або ’той, хто не верыць (у бога і г. д.)’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

легкаве́рны, ‑ая, ‑ае.

Які верыць усяму без разбору; залішне даверлівы. Легкаверны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малаве́рны, ‑ая, ‑ае.

Які недастаткова верыць у каго‑, што‑н. Малаверны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

няве́руючы, ‑ага, м.

Той, хто адмаўляе рэлігію, не верыць у існаванне бога.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

credible

[ˈkredəbəl]

adj.

яко́му мо́жна ве́рыць; вераго́дны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

мі́стык

(гр. mystikos = таямнічы)

чалавек, які верыць у існаванне таямнічых, звышнатуральных сіл.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Неўмаве́рны ’які не верыць, не спагадае’ (навагр., З нар. сл.), неўмоверны ’неспагадлівы’ (ТС). Утворана на базе фразеалагізма не имаць веры ’не верыць, не даваць веры’ (ТС), непасрэдным утварэннем ад якога з’яўляецца літаратурнае неймаверны ’неверагодны’; фармальная дэфармацыя (и > ў) у выніку дээтымалагізацыі. Гл. імаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)