flint-hearted

[ˈflɪnt,hɑ:rtəd]

adj.

бязду́шны; лю́ты; з каме́нным сэ́рцам

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

gefühllos

a

1) чэ́рствы, бязду́шны

2) нечуллі́вы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

чыну́ша, ‑ы, м.

Разм. пагард. Чыноўнік, бюракрат. Асабліва радавала.. [Лабановіча] тая акалічнасць, што зкзаменатарам назначаўся не інспектар народных вучылішч, сухі і бяздушны чынуша, а выкладчык, які ў свой час быў таксама настаўнікам пачатковай школы. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

hard-hearted

[,hɑ:rdˈhɑ:rtəd]

adj.

бязьлі́тасны; лю́ты; без душы́, бязду́шны; нячу́лы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

callous

[ˈkæləs]

adj.

1) цьвярды́, зацьвярдзе́лы, мазалі́сты

2) нячу́лы, бязду́шны, таўстаску́ры

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

heartless

[ˈhɑ:rtləs]

adj.

1) бязду́шны, бяз сэ́рца, лю́ты

2) неадва́жны, вя́лы, без запа́лу

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

insensate

[ɪnˈsenseɪt]

adj.

1) неадчува́льны; бязду́шны, нежывы́

2) нячу́лы, няўмо́льны

3) неразу́мны, бессэнсо́ўны, недарэ́чны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

зачарсцве́лы, ‑ая, ‑ае.

Які стаў чэрствым, зацвярдзеў. Зачарсцвелы кавалак хлеба з агурком здаюцца незвычайна смачнымі. Навуменка. // перан. Бяздушны, нячулы. Бацька ўслед за дачкою трапіў у вір такіх падзей, якія здольны адрадзіць як уражлівую да новага маладую душу Таццяны, так і зачарсцвелую натуру старога чалавека. У. Калеснік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экзамена́тар, ‑а, м.

Той, хто прымае экзамен, ацэньвае веды тых, хто яго здае. Асабліва радавала яго [Лабановіча] тая акалічнасць, што экзаменатарам назначаўся не інспектар народных вучылішч, сухі і бяздушны чынуша, а выкладчык, які ў свой час быў таксама настаўнікам пачатковай школы. Колас. Вазьміце білецік, — ледзь кіўнуў галавой строгі, з рудой бародкай экзаменатар. Аношкін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

obdurate

[ˈɑ:bdʊrət]

adj.

1) упа́рты, заця́ты

an obdurate refusal — упа́ртая адмо́ва

2) чэ́рствы, бязду́шны; заўзя́ты; непапра́ўны

an obdurate criminal — непапра́ўны злачы́нец

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)