рети́вый

1. (усердный) заўзя́ты, стара́нны, руплі́вы;

2. (бойкий, живой) бо́йкі, жва́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даспрача́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Разм.

1. Закончыць спрэчку (спрэчкі).

2. Доўга спрачаючыся, дайсці да непрыемных вынікаў. Даспрачаліся да бойкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

combative

[kəmˈbætɪv]

adj.

1) баявы́, ваяўні́чы

2) задзі́рысты, лёгкі да бо́йкі ці сва́ркі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ларо́к, ‑рка, м.

Гандлёвая палатна. Каля шматлікіх часовых ларкоў, пабудаваных напярэдадні свята, ідзе бойкі гандаль рознымі рэчамі і прадуктамі. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

оживлённый

1. прич. ажы́ўлены;

2. прил. ажы́ўлены, жва́вы; (живой) жывы́; (бойкий) бо́йкі;

оживлённое лицо́ ажы́ўлены твар;

оживлённая бесе́да ажы́ўленая (жыва́я) гу́тарка;

оживлённая торго́вля ажы́ўлены (бо́йкі) га́ндаль;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

scuffle [ˈskʌfl] n. бо́йка;

Scuffles broke out between police and demonstrators. Паміж паліцыяй і дэманстрантамі пачаліся бойкі.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Бо́дзер храбры, бойкі’ (Нас.). Да прасл. bъdrъ. Гл. бадзёры.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жва́вы, -ая, -ае.

1. Поўны жыццёвых сіл; бадзёры, рухавы.

Жвавае дзіця.

Ж. работнік.

2. Ажыўлены, выразны, жыццярадасны (пра вочы, твар).

Ж. погляд.

Жвавыя вочы.

3. Бойкі, ажыўлены (пра гутарку).

Жвавая гамонка.

4. Хуткі па тэмпе, шпаркі.

Жвавыя рухі.

Жвавыя коні.

|| наз. жва́васць, -і, ж.

Небывалая ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

доигра́ться (до чего-л.) прям., перен. дагуля́цца;

доигра́ться до дра́ки дагуля́цца да бо́йкі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Карузіцца ’шукаць прычыны для звады ці бойкі’ (КЭС, лаг.). Гл. каруза.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)