абкла́д, ‑а, м.

1. Спец. Абкружэнне звера ў часе палявання. [Бацька:] І сігануў бы з абклада, каб не Адамовіч — гэты, з Усоха што. Ён, праўда, сцебануў метка: воўк — у снег... Масарэнка.

2. Аздоба пераплёту царкоўных кніг ці паверхні абразоў у сярэдневяковым мастацтве.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нако́лка, ‑і, ДМ ‑лцы, ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. накалоць (у 4–6 знач.).

2. Аздоба з матэрыі або карункаў, якую наколваюць на жаночую прычоску. Каля столікаў клапатліва завіхаліся афіцыянткі ў белых фартушках і такіх жа наколках на галаве. Гамолка.

3. Разм. Тое, што і татуіроўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Putz

m -es

1) убо́р, убра́нне

2) тынк

3) буд. аздо́ба

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Schmuck

m -s, -e

1) аздо́ба, упрыго́жванне, убра́нне

2) pl кашто́ўнасці

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

◎ Пасама́ны ’аздоба на сукенцы, пазументы’ (пін., Доўн.-Зап.), ст.-бел. посамантъ ’пазумент, аблямоўка’ (1569 г.) запазычана са ст.-польск. pasaman, якое з італ. passamano ’тс’ (Брукнер, 398; Булыка, Лекс. запазыч., 109) або з франц. passement ’пазументы, тасьма’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абшы́ўка ж.

1. (аздоба) Besátz m -(e)s, -sätze;

2. Verschálung f -, Verkléidung f - (дошкамі і г. д.)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

валю́та​2

(лац. voluta = завіток, спіраль)

скульптурная аздоба ў выглядзе спіральнага завітка з кружком у цэнтры; частка іанічнай капітэлі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

эмбле́ма

(гр. emblema = рэльефная аздоба)

умоўнае або сімвалічнае выражэнне якога-н. паняцця, ідэі (напр. пяць кольцаў — э. Алімпійскіх гульняў).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

plume

[plu:m]

n.

1) до́ўгае пяро́ (птушы́нае)

2) аздо́ба зь пе́р’я на капелюшы́, плюма́ж -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

фрэ́нзлі, ‑яў; адз. фрэнзаль, ‑зля, м.

Рад нітак ці шнуркоў, злучаных па некалькі разам, якія звісаюць па краях фіранак, хустак і пад. як аздоба. Убачыла Зося праз акно Аўдолю, пакінула на плечы вялікую хустку з фрэнзлямі, выбегла. Крапіва. На другім ложку пад такой жа атласнай коўдрай з фрэнзлямі спіць жонка. Бядуля.

[Польск. frędzla ад ням. Fränsel.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)