kantować

незак.

1. аблямоўваць;

2. кантаваць;

3. разм. ашукваць; махлярыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Кайма́ ’паласа’ (ТСБМ): «…вузкая кайма маладога асінніку…» Значэнне яўна другаснае, аднак цяжка вытлумачыць, што тут — русізм або мясцовы перанос ад кайма ’шляк, край’ (Бяльк.). Геаграфія не вельмі паказальная, аднак дазваляе думаць пра запазычанне з рус. літар. мовы. У рус. адзначаецца з XVI ст., запазычана з цюрк. моў (параўн. тур. kajma ’строчка, вышыўка, шляк’). Цюрк. слова ўтворана ад дзеяслоўнай асновы kaj‑, kajmak ’аблямоўваць’, гл. Бернекер, 1, 469.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

garnirować

незак.

1. гарніраваць;

2. уст. упрыгожваць сукенку; нашываць упрыгожанні; аздабляць, аблямоўваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

éinsaümen

vt

1) падру́бліваць, аблямо́ўваць, абшыва́ць (сукенку)

2) атача́ць (пра дрэвы і да т.п.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

обшива́ть несов.

1. (кругом) абшыва́ць; (по краям) аблямо́ўваць;

2. плот., техн. абшыва́ць, абшалёўваць; (обивать) абіва́ць;

3. (шить для всех) разг. абшыва́ць; см. обши́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

welt

[welt]

1.

n.

1) рант -а m. (у абу́тку)

2) аблямо́ўка, абшы́ўка f.

3) informal піся́г -а́ m.

4) informal уда́р -у m.

2.

v.t.

1) аблямо́ўваць

2) informal паласава́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

éinfassen

vt

1) апраўля́ць (каштоўны камень), аблямо́ўваць, абшыва́ць

2) вайск. акружа́ць; атача́ць

3) браць у ра́мку

4) разліва́ць у бо́чкі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

выкла́дывать несов.

1. (вынимать откуда-л.) выклада́ць, выкла́дваць;

2. (покрывать поверхность чем-л.) выклада́ць, выкла́дваць; вымо́шчваць; (кругом) абклада́ць, абкла́дваць;

3. (отделывать обшивкой) аблямо́ўваць, абшыва́ць;

4. (сооружать из камня, кирпича) склада́ць, скла́дваць;

5. перен. (высказывать) разг. выклада́ць, выкла́дваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

І́рха ’вузенькая палоска скуры або аўчыны, якая закладваецца ў шво кажуха, рукавіцы і інш.’, ’тасёмка або вузкая палоска аўчыны, якой абшываюць край адзення або абутку для ўпрыгожання; аблямоўка’ (ТСБМ, Бяльк., Шат., Сцяшк. МГ, Янк. I; брэсц., Янк. Мат., 124; Сл. паўн.-зах., Мядзв., Грыг.), ірха́ (Мат. Гродз.), ірша́ (Касп.), іршы́ць ’закладваць у шво ірху; аблямоўваць, абшываць край чаго-н. ірхой’ (ТСБМ, Нас.). Ст.-бел. ирха, ерха ’двухбаковая замша’ (1582 г.) запазычана са ст.-польск. ircha, jercha (Булыка, Лекс. запазыч., 106). З польск. таксама рус. дыял. и́рха, и́рга ’вырабленая скура’, ’аблямоўка футрам’, укр. дыял. ирха ’вырабленая скура’. Польск. ircha ’гатунак замшы, мякка вырабленая скура’, в.-луж. jěrcha, чэш. jircha, славац. ircha ’тс’, славен. írh, irha ’гатунак скуры’, irhovȋna ’замша, аленевая скура’, серб.-харв. ѝра ’вырабленая авечая скура’ ўзыходзяць да с.-в.-ням. irch, erch, ст.-в.-ням. irach ’белая дубленая скура’ ад лац. hircus ’казёл’. Гл. Праабражэнскі, 1, 273–274; Фасмер, 2, 139; Брукнер, 193; Слаўскі, 1, 465; Махэк₂, 227; Скок, 1, 728; Безлай, 1, 212.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

rim

[rɪm]

1.

n.

1) край -ю m., абадо́к, беражо́к -ка́ m., аблямо́ўка f.

the rim of a cup — край ку́бка

2) во́бад -а m.

the rim of a wheel — во́бад ко́ла

2.

v.t. (-mm)

1) аблямо́ўваць, ашляко́ўваць

2) наклада́ць, насаджа́ць во́бад

3) акружа́ць

The pond was rimmed with wild flowers — Са́жалку аблямо́ўвалі кра́скі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)