бертале́таў

[ад фр. C. Berthollet = прозвішча фр. хіміка (1748—1822)];

б-а соль — хларат калію; выкарыстоўваецца пры вырабе запалак, выбуховых рэчываў, у медыцыне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

бешаме́ль

(фр. béchamelle, ад L. Béchamel = прозвішча кухара пры двары Людовіка XIV)

густая падліва з яец, малака, мукі для мясных і рыбных страў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

брэге́т

[фр. A. Bréguet = прозвішча фр. гадзіннікавага майстра (1747—1823)]

гадзіннік асобай канструкцыі, які адбіваў гадзіны і долі гадзін і паказваў лічбы месяца.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

бурнані́т

[ад фр. J. Bournon = прозвішча фр. мінералога (1751—1825)]

мінерал падкласа складаных сульфідаў бледна-шэрага колеру або бясколерны; руда свінцу, медзі, сурмы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

вульфені́т

[ням. Wulfenit, ад F. Wulfen = прозвішча аўстр. мінералога (1728—1805)]

мінерал класа малібдатаў, малібдат свінцу крышталічнай будовы, пераважна жоўтага колеру; руда свінцу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гал

[ад іт. G. Galilei = прозвішча іт. фізіка і астранома (1564—1642)]

адзінка паскарэння ў СГС сістэме адзінак, роўная 1 см/с​2.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

га́ус

[ням. C. Gauss = прозвішча ням. матэматыка (1777—1855)]

адзінка магнітнай індукцыі ў СГС сістэме адзінак, роўная 104 вебера на 1 м​2.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

жако́б

(фр. Jacob = прозвішча сям’і французскіх майстроў мастацкай мэблі 18 — пач. 19 ст.)

стыль мэблі чырвонага дрэва з накладнымі бронзавымі або латуннымі аздобамі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

кардаі́ты

(н.-лац. cordaitales, ад Corda = прозвішча аўстр. батаніка)

вымерлыя дрэвавыя голанасенныя расліны з тоўстым ствалом і ланцэтападобным лісцем, якія існавалі ў палеазоі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

лейшмані́я

[н.-лац. leishmania, ад англ. Leishman = прозвішча англ. урача (1865—1926)]

прасцейшае групы трыпанасомаў, якое паразітуе ў арганізме чалавека і некаторых жывёл.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)