абазі́ны, ‑аў; адз. абазін, ‑а, м., абазінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. абазінкі, ‑нак; ж.
Народ, які жыве ў Карачаева-Чэркескай аўтаномнай вобласці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
збро́дны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Выпадкова сабраны; разнародны, разнамасны. Збродная кампанія. □ Свабодалюбны мой народ! Супроць фашысцкай банды зброднай Ты мужна рушыў у паход. Глебка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кабардзі́нцы, ‑аў; адз. кабардзінец, ‑нца, м.; кабардзінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. кабардзінка ‑нак; ж.
Народ, які складае карэннае насельніцтва Кабардзіна-Балкарскай АССР.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нідэрла́ндцы, ‑аў; адз. нідэрландзец, ‑дца, м.; нідэрландка, ‑і, ДМ ‑дцы; мн. нідэрландкі, ‑дак; ж.
Народ, які складае асноўнае насельніцтва Нідэрландаў (Галандыі); галандцы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
палеамагнеты́зм, ‑у, м.
Уласцівасць горных народ намагнічвацца ў перыяд свайго ўтварэння пад уздзеяннем магнітнага поля Зямлі і захоўваць набытую намагнічанасць у наступныя эпохі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
удму́рты, ‑аў; адз. удмурт, ‑а, м.; удмуртка, ‑і, ДМ ‑тцы; мн. удмурткі, ‑так; ж.
Народ, які складае асноўную частку насельніцтва Удмурцкай АССР.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
украі́нцы, ‑аў; адз. украінец, ‑нца, м.; украінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. украінкі, ‑нак; ж.
Усходнеславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Украінскай ССР.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хака́сы, ‑аў; адз. хакас, ‑а, м.; хакаска, ‑і, ДМ ‑касцы; мн. хакаскі, ‑сак; ж.
Народ, які складае асноўнае насельніцтва Хакаскай аўтаггомнай вобласці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
баламу́ціць, -му́чу, -му́ціш, -му́ціць; незак., каго-што (разм.).
1. Выклікаць неспакой сярод каго-н., уносіць разлад, неразбярыху.
Б. народ.
2. Спакушаць, зачароўваць.
Ах, дзяўчаты, хопіць вам б. хлопца!
◊
Баламуціць светам (разм., неадабр.) — выклікаць непакой, нездавальненне.
|| зак. узбаламу́ціць, -му́чу, -му́ціш, -му́ціць; -му́чаны і забаламу́ціць, -му́чу, -му́ціш, -му́ціць; -му́чаны (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
хвалява́ць, -лю́ю, -лю́еш, -лю́е; -лю́й; незак.
1. што. Выклікаць хваляванне (у 1 знач.).
Моцны вецер хваляваў мора.
2. перан., каго (што). Прыводзіць у хваляванне (у 2 знач.).
Яго хваляваў лёс дзяцей.
3. перан., каго (што). Падбухторваць, схіляць да хваляванняў (у 3 знач.).
Х. народ.
|| зак. усхвалява́ць, -лю́ю, -лю́еш, -лю́е; -лю́й.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)