нямы́, -а́я, -о́е.

1. Пазбаўлены здольнасці гаварыць.

Нямое дзіця.

Школа для нямых (наз.).

2. перан. Маўклівы, ціхі.

Нямая цішыня.

3. перан. Скрыты, затоены.

Н. папрок.

○

Нямая карта — вучэбная геаграфічная карта без абазначэння назваў.

Нямое кіно — неагучанае кіно.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раката́ць, -качу́, -ко́чаш, -ко́ча; -качы́; незак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Утвараць раскацістыя гукі.

Ракоча і пеніцца мора.

Трактар ракоча.

2. Гаварыць, спяваць нізкім раскацістым голасам.

За дзвярыма ракатаў начальніцкі бас.

|| наз. раката́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

orákeln

vi

1) прадрака́ць, прадка́зваць

2) гавары́ць тума́нна [зага́дкамі]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

heráussagen

vt выка́зваць

geráde ~ — гавары́ць пра́ўду ў во́чы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

дзе́йкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Абл. Гаварыць, пускаць пагалоскі, чуткі. — Ат, можа і няпраўда гэта зусім. Мала што дзейкаюць людзі. Зарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саладкамо́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Кніжн. (з адценнем пагарды). Які ўмее гаварыць прыгожа, захапляюча, цікава.

2. Разм. Ліслівы, няшчыры, крывадушны. Саладкамоўны гаварун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ве́село нареч., безл., в знач. сказ. ве́села;

ве́село говори́ть ве́села гавары́ць;

мне ве́село мне ве́села.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мате́рия в разн. знач. матэ́рыя, -рыі ж.;

◊

говори́ть о высо́ких мате́риях гавары́ць аб высо́кіх матэ́рыях.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

voice-over [ˈvɔɪsˌəʊvə] n., adv. го́лас за ка́драм;

speak a voice-over чыта́ць ды́ктарскі тэкст, гавары́ць за ка́драм

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

зала́дзіць², -джу, -дзіш, -дзіць; зак., з інф., што і без дап. (разм.).

1. Паўтараючыся, гаварыць адно і тое ж.

Заладзіў і вярзе адно і тое ж.

2. Пачаць зацяжна ісці (пра дождж), дзьмуць (пра вецер).

Заладзіў дождж надоўга.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)