undigested

[,ʌndaɪˈdʒestɪd]

adj.

1) неператра́ўлены (пра е́жу)

2) незасво́ены (матэрыя́л)

3) недастатко́ва абду́маны; непасьлядо́ўны

4) непрая́ўлены (пра фатасту́жку)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

факты́чны tátsächlich, den Tátsachen entspréchend; wírklich (сапраўдны); fáktisch;

факты́чны стан рэ́чаў der tátsächliche Stand der Dínge [der Sáche, der Ángelegenheit];

факты́чны матэрыя́л réich(haltig)es Tátsachenmaterial

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Ку́ба 1 ’род шаблі’ (Гарб.). Няясна. Ці не запазычана з цюрк. (параўн. тур. kubur ’футляр, калчан’)? Тады першаснае значэнне для куба — ’род ножан’.

Ку́ба 2 ’матэрыял бурачковага колеру’ (Нар. сл.). Скарочаная форма да кубавы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

цані́цца несов.

1. в разн. знач. цени́ться;

гэ́ты матэрыя́л до́рага цэ́ніцца — э́тот материа́л до́рого це́нится;

та́ленты высо́ка цэ́няцца — тала́нты высоко́ це́нятся;

2. страд. цени́ться; см. цані́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

парта́ч, ‑а, м.

Разм. груб. Чалавек, які нядбала або няўмела выконвае сваю работу. За што ні возьмуцца — ну хоць ты плач! — Цудоўны матэрыял пакрэмзаюць на латы. ... Нажніцы ж, так сказаць, былі не вінаваты, Бо імі працаваў кравец-партач. Корбан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чарапі́ца, ‑ы, ж.

1. зб. Дахавы матэрыял з абпаленай гліны або з цэментава-пясчаных раствораў у выглядзе пласцінак з пазамі або плітак. Домікі былі ўсе на адзін манер — вастраверхія, крытыя чырвонай чарапіцай. Навуменка.

2. Асобная такая пласцінка або плітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аглапары́т

[ад лац. agglo (meratus) = накоплены + гр. poros = выхад, пора]

будаўнічы матэрыял порыстай структуры.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ксілалі́т

(ад ксіла- + -літ)

штучны будаўнічы матэрыял з сумесі драўняных апілак, азбесту і інш.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

арэ́шына, ‑ы, ж.

1. Лісцевае дрэва сямейства бярозавых, на якім растуць плады, вядомыя пад назвай лясных арэхаў; ляшчына. Хусцінка белая мільгнулася і знікла Паміж арэшын. Панчанка. Тонкая арэшына сагнулася і зашастала па лісці. Бажко.

2. толькі адз. Драўніна гэтага дрэва; матэрыял.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асі́ннік, ‑у, м.

1. Асінавы лес, хмызняк. Шуміць драбналессе: малады бярэзнік, асіннік, алешнік. □ Навокал рос змешаны лес, траплялі стромкія сосны, прысадзістыя елкі, бярэзнік і асіннік, пры дарозе пусціўся ядловец. Гурскі.

2. Асінавыя дровы, будаўнічы матэрыял з асіны і інш. Навазіць асінніку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)