Lándkreis

m -es, -e гіст. раён (адміністрацыйная адзінка ў Германіі)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

зо́на

(лац. zona, ад гр. zone = пояс)

прастора, раён, тэрыторыя паміж якімі-н. граніцамі, характарызуецца агульнымі адзнакамі (напр. арктычная з., лясная з., бяз’ядзерная з.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

neighbourhood [ˈneɪbəhʊd] n.

1. сусе́дзі

2. навако́лле, акру́га; раён, кварта́л

3. сусе́дства, блі́зкасць

♦

in the neighbourhood of каля́, прыблі́зна

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

radius [ˈreɪdiəs] n. (pl. radii)

1. math. ра́дыус

2. акру́га; пло́шча; раён;

within a radius of action у ра́дыусе дзе́яння

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

borough [ˈbʌrə] n.

1. малы́ го́рад, мястэ́чка

2. го́рад, які́ выбірае аднаго́ ці бо́лей прадстаўніко́ў у парла́мент

3. гарадскі́ раён

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

фо́люш Сукнавальня (Берасцейскае ваяводства 1579 АВАК, XIV, 104, Нас. АУ).

□ Фолюш — занёманскі раён г. Гродна.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

wyburzać

незак. ламаць; бурыць; зносіць;

wyburzać stare dzielnice — зносіць стары раён

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

адміралце́йства, ‑а, н.

1. У царскай Расіі і ў Англіі — міністэрства ваенна-марскога флоту; марское ведамства.

2. Уст. Раён порта, дзе размешчаны верфі, майстэрні і склады для пабудовы, рамонту і абсталявання ваенных караблёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папрадава́ць, ‑даю, ‑даеш, ‑дае; зак., каго-што.

Прадаць усё, многае або ўсіх, многіх. Першыя пасляваенныя невялікія хаты змагароўцы папрабавалі ў суседні .. раён, а сабе замест іх збудавалі прасторныя дамы пад гладкі вугал. Нядзведскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рассла́віць, ‑слаўлю, ‑славіш, ‑славіць; зак., каго-што.

Разм.

1. Моцна расхваліць, надзяліць каго‑, што‑н. славай; уславіць. Расславіць подзвігі герояў.

2. Распусціць чуткі, плёткі пра каго‑, што‑н. Расславіць жанчыну на ўвесь раён.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)