паро́да ж., в разн. знач. поро́да;

каро́ва кастрамско́й ~ды — коро́ва костромско́й поро́ды;

паўднёвая п. хваёвых дрэў — ю́жная поро́да хво́йных дере́вьев;

но́вая п. ві́шань — но́вая поро́да ви́шен;

я ўсю іх ~ду ве́даю — я всю их поро́ду зна́ю;

○ го́рныя ~ды — го́рные поро́ды;

вапняко́выя ~ды — известняко́вые поро́ды

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

дыметыламінабензо́л

(ад ды- + метыл + амінабензол)

тое, што і дыметыланілін.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дыо́л [ад

ды- + (алкаг)оль]

тое, што і гліколь.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

этылендыхлары́д

(ад этылен + ды- + хлор)

тое, што і дыхлорэтан.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

and [ænd, ənd] conj.

1. i, ды; з;

apples and pears я́блыкі і гру́шы;

bread and butter хлеб з ма́слам;

you and I мы з ва́мі/ты ды я

2. а;

I shall go, and you stay here. Я пайду, а вы заставайцеся тут.

3. у спалучэннях: and/or і/або́;

and now… (ну) а за́раз …;

and so on і да таго́ падо́бнае

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

няпраўда назоўнік | жаночы род

  1. Тое, што знаходзіцца ў супярэчнасці з праўдай; хлусня.

    • Няпраўдай свет пройдзеш, ды назад не вернешся (з народнай творчасці).

  2. Ашуканства, падман.

    • Многа пабачыў на вяку ашуканства і няпраўды.

  3. у знач. выказніка: Не адпавядае сапраўднасці.

    • Н., што ён памяняў месца працы.
    • — Ён твой сябар? Н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

рака назоўнік | жаночы род

  1. Прыродны вадаём, які пастаянна цячэ па пракладзеным вадой рэчышчы ад вытоку ўніз да вусця.

    • Пайсці на раку.
    • Рыбка ў рацэ, ды не ў руцэ.

  2. пераноснае значэнне: Няспынны паток, вялікая колькасць.

    • Р. крыві.
    • Слёзы льюцца ракой.

|| ласкальная форма: рэчачка.

|| народна-паэтычнае: рэчанька.

|| прыметнік: рачны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

дый злучнік

  1. далучальна-супраціўны. Злучае члены сказа, што абазначаюць паслядоўныя з’явы, па знач. набліжаецца да злучнікаў «і», «ды».

    • Узяў сякеру дый падаўся ў лес.

  2. далучальны. Далучае члены сказа і сказы, якія ўдакладняюць або абагульняюць папярэднія думкі.

    • Стаю адзін дый думаю.
    • А я вазьму дый раскажу аб усім.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

з’е́здзіцца сов. изъе́здиться;

◊ быў конь, ды ~дзіўся — погов. уката́ли (уходи́ли) си́вку круты́е го́рки

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

прыказа́ць: ка́жа, ка́жа, ды яшчэ́ і прыка́жа говори́т, говори́т, да ещё и приговори́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)