пля́сканне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пляскаць — пляснуць.

пляска́нне ​1, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пляскаць ​1.

пляска́нне ​2, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пляскаць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

з’ядна́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. з’яднаць (у 2, 3 знач.); дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. з’яднацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сычэ́нне ​1, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. сыціць.

сычэ́нне ​2, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. сычэць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ха́панне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. ха́паць — ха́пнуць.

хапа́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. хапа́ць — хапану́ць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Éinrichtung

f -, -en

1) прыла́да, механі́зм, абсталява́нне (тс. кватэры)

2) падрыхто́ўка, арганіза́цыя (дзеянне)

3) устано́ва

4) мед. выпраўле́нне (вывіху)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

odosobnienie

odosobnieni|e

н.

1. (дзеянне) адасабленне; ізаляванне;

2. адасобленасць; ізаляванасць; адзінота; самота;

żyć w ~u — жыць адасоблена (у самоце)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

згушчэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. згушчаць — згусціць; дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. згушчацца — згусціцца. Згушчэнне малака.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

курэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. курыць (у 1 знач.).

2. Дзеянне паводле дзеясл. курыць (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лушчэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. лушчыць.

2. Дзеянне і стан паводле дзеясл. лушчыцца (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кі́нуцца, -нуся, -нешся, -нецца; -нься; зак.

1. Хутка рынуцца куды-н.

К. на дапамогу.

К. на ворага.

К. за кім-н.

2. Паспешліва, імкліва пачаць якое-н. дзеянне.

К. ў спрэчку.

К. дапамагаць.

3. Праявіць моцнае імкненне да каго-н. у выражэнні якіх-н. пачуццяў.

К. на шыю.

4. Напасці, накінуцца на каго-, што-н.

Сабака кінуўся на незнаёмага.

5. Скокнуць з вышыні.

К. з берага ў рэчку.

◊

Кінуцца ў вочы — стаць асабліва прыметным.

|| незак. кі́дацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)