Verbum

ка́верзнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Той, хто робіць, чыніць каверзы.

|| ж. ка́верзніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

калы́мшчык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм., неадабр.).

Той, хто калыміць, працуе дзеля атрымання калыму (у 2 знач.).

ко́ннік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто едзе на кані вярхом; верхавы.

2. Конны воін, кавалерыст.

апры́чнік, -а, мн. -і, -аў, м. (гіст.).

Той, хто знаходзіўся ў радах апрычніны (у 3 знач.).

Царскія апрычнікі.

ба́ечнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто расказвае байкі.

Слухаць баечніка.

|| ж. ба́ечніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

білінгві́зм, -у, м.

Валоданне і папераменнае карыстанне адной і той жа асобай ці калектывам дзвюма рознымі мовамі; двухмоўе.

знато́к, -така́, мн. -такі́, -тако́ў, м.

Той, хто валодае вялікімі ведамі ў чым-н., тонкім разуменнем чаго-н.

зневажа́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто зняважыў, зневажае каго-н.

|| ж. зневажа́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

зычлі́вец, -ліўца, мн. -ліўцы, -ліўцаў, м.

Той, хто жадае каму-н. дабра.

|| ж. зычлі́віца, -ы, мн. -ы, -віц.

абража́льнік, -а, мн. -і, -аў, м. (кніжн.).

Той, хто абражае каго-н.

|| ж. абража́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.