экспатрыява́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад экспатрыяваць.

2. у знач. наз. экспатрыява́ны, ‑ага, м. Той, каго падверглі экспатрыяцыі. Прыбыла новая група экспатрыяваных.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

The Establishment

істэ́блішмэнт -у m., уплыво́вая гру́па людзе́й у кра́і, грама́дзтве

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

archipelago

[,ɑ:rkəˈpeləgoʊ]

n., pl. -gos or -goes

архіпэля́г -у m., гру́па абто́каў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

кампанія,

аб’яднанне прадпрымальнікаў; група асоб; сукупнасць ваенных аперацый; важнае грамадска-палітычнае мерапрыемства.

т. 7, с. 535

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

партыя,

палітычная арганізацыя; група людзей; пэўная колькасць прадметаў; гульня да пэўнага выніку.

т. 12, с. 141

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

секцыя,

аддзел установы; група ўдзельнікаў мерапрыемства; частка канструкцыі ў тэхніцы; архітэктурны тэрмін.

т. 14, с. 304

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

cluster [ˈklʌstə] n.

1. гро́нка, кісць, пучо́к

2. гру́па; гурт; ку́па

3. comput. кла́стар

4. : ling. a consonant cluster збег зы́чных

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

shoot​1 [ʃu:t] n.

1. bot. па́растак, ато́жылак, расто́к;

put out shoots пуска́ць па́расткі

2. палява́нне; гру́па паляўні́чых

3. зды́мка (фільма)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

гурто́к, ‑тка, м.

1. Памянш. да гурт (у 1, 2 знач.). Зося стаяла ў гуртку дзяўчат ля Сёмкінай хаты. Гартны. Другі гурток другой жывёлы, Дзесятак кур, пявун вясёлы Каля платоў чарвей шукалі. Колас.

2. Група людзей, аб’яднаных агульнасцю поглядаў, інтарэсаў. Рэвалюцыйны гурток. Марксісцкі гурток.

3. Група людзей, з якой праводзяцца заняткі па набыццю якіх‑н. ведаў, навыкаў. Агратэхнічны гурток. Драматычны гурток. Харавы гурток.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сузо́р’е, ‑я, н.

Участак зорнага неба, група зорак, аб’яднаная агульнай назвай. Высока, высока над вёскай мігаціць сузор’е Вялікай Мядзведзіцы. Брыль. Ноч. Пад сузор’ямі Стажараў Маўчыць зямля ў нямой цішы. Звонак. // перан.; каго-чаго. Група выдатных дзеячаў, пісьменнікаў і пад., якія працуюць сумесна, у адну эпоху. У М. Стральцова ўзнікла патрэба падзяліцца некаторымі сваімі думкамі пра найярчэйшае сузор’е выдатных песняроў XX стагоддзя. Юрэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)