БАРГУЗІ́Н,

мясцовы халодны ўсх. або паўн.-ўсх. вецер тыпу бара, які дзьме пераважна на сярэднюю ч. воз. Байкал з боку даліны р. Баргузін. Скорасць ветру звычайна меншая за 20 м/с, працягласць — менш як суткі, часцей бывае ноччу. Значнай сілы дасягае восенню.

т. 2, с. 305

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

biting [ˈbaɪtɪŋ] adj.

1. во́стры; прані́злівы; прані́клівы;

a biting wind рэ́зкі ве́цер

2. з’е́длівы, саркасты́чны;

biting words з’е́длівыя сло́вы; шпі́лькі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

whiffle

[ˈhwɪfəl]

v.i.

1) падзьму́хваць, павява́ць (пра ве́цер)

2) хіста́цца, быць нерашу́чым

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Вест ’захад, заходні вецер’ (КТС, БРС) запазычана праз рус. мову (Крукоўскі, Уплыў, 82) < гал., н.-ням. west ’захад, заходні’ (Фасмер, 1, 304).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ветра- ’першая частка складаных слоў: ветраапыленне, ветраахоўны, ветрарухавік, ветрасілавы, ветраўлоўнік, ветраходзік і інш.’ (КТС, БРС), якая адпавядае па значэнню слову ве́цер (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шаста́ць

1. (утвараць шум) ráuschen vi; säuseln vi (вецер); ráscheln vi (напр лісце)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

адлі́га, ‑і, ДМ ‑лізе; Р мн. ‑ліг; ж.

Пацяпленне пасля марозу зімой, з павышэннем тэмпературы вышэй нуля. З раніцы павеяў заходні вецер, нагнаў хмар і прынёс адлігу. Чарнышэвіч. Адліга. Капае са стрэх, І вецер дзьме вільготны з поўдня, Счарнеў і асядае снег. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

валка́н

1. Паламаны бурай лес (Рэч.).

2. Вялікі разбуральны вецер у час навальніцы; буран (Рэч.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

pstro

страката, пярэста;

mieć pstro w głowie — мець вецер у галаве

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

завярну́цца, -вярну́ся, -ве́рнешся, -ве́рнецца; -вярні́ся; зак.

1. Змяніць напрамак свайго руху або становішча свайго цела.

Вецер завярнуўся з другога боку.

Дарога завярнулася ўлева.

Сказаўшы гэтыя словы, ён завярнуўся.

2. Прыбыўшы ў якое-н. месца, хутка пакінуць яго (разм.).

З. і паехаць назад.

|| незак. заваро́чвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)