подверга́ть несов. падвярга́ць; однако лучше переводить (и чаще так и переводится) глаг., соответствующими определённым сущ., а также оборотами с другими глаг. в знач. ставить в какое-л. положение, делать предметом какого-л. действия; ста́віць (каго, што, пад што, на што); выстаўляць (каго, што, пад што, на што); падстаўля́ць (каго, што, пад што); падво́дзіць (каго, што, пад што); рабі́ць (каму, чаму, у каго, у чаго, з кім, з чым, над кім, над чым, што); наклада́ць (што, на каго, на што); аддава́ць, дава́ць (каго, што, на што, пад што, а также с неопр.); браць (пад што, на што, у што); дзе́йнічаць (чым, на што);

подверга́ть бомбардиро́вке бамбардзірава́ць, падвярга́ць бамбардзіро́ўцы;

подверга́ть обсужде́нию абмярко́ўваць, ста́віць на абмеркава́нне;

подверга́ть осмо́тру ста́віць на агля́д, агляда́ць;

подверга́ть опа́сности свою́ жизнь ста́віць пад небяспе́ку сваё жыццё, рызыкава́ць сваі́м жыццём;

подверга́ть де́йствию све́та дзе́йнічаць (уздзе́йнічаць) святло́м (на што), ста́віць (выстаўля́ць, падстаўля́ць) пад дзе́янне святла́;

подверга́ть опера́ции кого́-л. рабі́ць апера́цыю каму́-не́будзь;

подверга́ть пы́тке катава́ць;

подверга́ть допро́су рабі́ць до́пыт, дапы́тваць (каго);

подверга́ть заключе́нию юр. зняво́льваць;

подверга́ть о́быску кого́-л. рабі́ць во́быск (во́бшук) у каго́-не́будзь, абшу́кваць каго́;

подверга́ть взыска́нию кого́-л. наклада́ць спагна́нне на каго́-не́будзь;

подверга́ть наказа́нию кара́ць, наклада́ць ка́ру;

подверга́ть штра́фу наклада́ць штраф, штрафава́ць;

подверга́ть испыта́нию браць на выпрабава́нне, выпрабо́ўваць, ста́віць на (пад) выпрабава́нне;

подверга́ть сомне́нию браць пад сумне́нне, сумнява́цца (у чым);

подверга́ть кри́тике крытыкава́ць;

подверга́ть му́кам му́чыць;

подверга́ть насме́шкам браць на смех, насміха́цца, смяя́цца (з каго, з чаго), кпіць (з каго, з чаго);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

conclude

[kənˈklu:d]

v.

1) канча́ць, зако́нчваць (пасе́джаньне, прамо́ву)

2) заключа́ць (умо́ву, мір), рабі́ць высно́ву

3) пастанаўля́ць, выраша́ць

I concluded not to go — Я пастана́віў ня йсьці

4) канча́цца, зако́нчвацца

The book concluded happily — Кні́га зако́нчылася шчасьлі́ва

to conclude — такі́м чы́нам (у канцы́ прамо́вы)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

gutter

[ˈgʌtər]

1.

n.

1) кана́ва f.

2) ры́на f., вадасьцёк -у m. (на да́ху)

3) раво́к -ўка́, раўчу́к -а́ m.; жо́лаб размы́ты вадо́ю

4) informal бе́дны, бру́дны раён; падо́нкі грама́дзтва

2.

v.t.

рабі́ць раўчукі́, раўкі́; заклада́ць ры́ны

3.

v.i.

аплыва́ць (пра сьве́чку)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

tour

[tʊr]

1.

v.

1) падаро́жнічаць

Last year they toured Europe — Ле́тась яны́ падаро́жнічалі па Эўро́пе

2) рабіць турнэ́

3) агляда́ць

to tour the museum — агле́дзець музэ́й

2.

n.

1) падаро́жжа n

2) агле́дзіны pl.

a tour of the old city — агле́дзіны старо́га го́раду

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

loaf

I [loʊf]

n., pl. loaves

бо́хан -а m., буха́нка f. (хле́ба); бу́лка f.

end of the loaf (of bread) — акра́ец -йца m.

II [loʊf]

v.i.

1) гультаява́ць, нічо́га не рабі́ць

2) марнава́ць час

to loaf one’s life away — праве́сьці жыцьцё бязьдзе́йна

•

- loaf around

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

puzzle

[ˈpʌzəl]

1.

n.

1) цяжко́е зада́ньне

2) зага́дка, круцігало́ўка f.

3) неўразуме́ньне n., разгу́бленасьць f.

2.

v.t.

1) ста́віць перад цяжкі́м зада́ньнем; ста́віць у тупі́к

2) бянтэ́жыць; заблы́тваць, рабі́ць больш склада́ным

to puzzle out — адгада́ць; паду́маўшы, разабра́цца ў чым-н.

•

- puzzle over

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ferry

[ˈferi]

1.

n., pl. -ries

1) перапра́ва f., ме́сца перапра́вы праз раку

2) паро́м -а m.

3) рэгуля́рная авіятра́нспартная слу́жба

2.

v.t.

1) пераво́зіць ло́дкай, паро́мам або́ парапла́вам

2) пераво́зіць самалётам

3) рабі́ць даста́ўкі самалётам

3.

v.i.

пераплыва́ць праз раку́ паро́мам або́ ло́дкай

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

*Зары́ць, зоры́ты ’спаліць (на сонцы збожжа)’ (кобр., Жыв. сл.), зоры́тысь ’даспяваць’, ’загараць’ (драг., Клім.). Рус. дыял. зо́рить ’пакідаць на корані для даспявання, даспяваць’. Славен. zoríti ’рабіць спелым’, серб.-харв. зо̀рити ’стаць спелым’. Ц.-слав. зорити ’даць даспець’. Таго ж кораня, што рус. зреть ’спець’ з іншай ступенню чаргавання галоснага: *zьr‑/*zor‑ з і.-е. *gʼer‑ ’спець, старэць, церці’: грэч. γέρων ’стары’, ням. Kerl уст. ’стары чалавек’, да гэтага ж кораня зерне. Старое значэнне захавалася ў зоры́тысь ’даспяваць’, адкуль ’спаліць (тое, што раскладзена на сонцы для даспявання)’. Фасмер, 2, 104–105; Траўтман, 371–372; Покарны, 1, 390–391; БЕР, 1, 656. А. Ф. Жураўлёў (пісьм. паведамл.), указваючы на абрад выстаўлення зерня для даспявання пад свет зорак, дапускае магчымасць сувязі з зорка, зорыць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Злачы́нец ’той, хто парушыў закон’. Укр. злочи́нець, польск. złoczyńca, чэш., слав. zloćinec, ст.-чэш. zločincě, н.-луж. уст. złocyńc, славен. zločínec, серб.-харв. злочи́нац, балг. уст. кніжн. злочинец, макед. злочинец ’тс’. Ст.-рус. (XVII ст.) злочинець. Ст.-бел. (1529 г.) злочинца < польск. (Булыка, Запазыч., 123). Параўн. укр. зло́чин, польск. złoczyn, чэш., славац. zločin, серб.-харв. зло̏чӣн, зло̀чин, макед. злочин ’злачынства’, славен. zločín ’злачынства, злачынец’. Ад прасл. дыял. складанага слова zъlo + čin‑ (činъ ’дзеянне’ < činiti ’рабіць’, параўн. учынак, гл. чын) утвораны агентыўны назоўнік з паўн.-слав. суфіксам *‑ьca (параўн. ст.-чэш., польск., ст.-бел.) ці ‑ьcь. Паколькі ва ўсх.-слав. не пашырана слова *злочинъ (верагодна, укр. < польск.), магчыма, што злачынец (і ўкр. злочинець) — пераафармленне запазычанага з польск. (чэш.?) злачынца паводле больш звычайнай мадэлі на ‑ец.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ката́ць ’катаць’ (у розных значэннях). Слова вядома не ва ўсіх слав. мовах (у такой форме) і этымалогія яго таксама няпэўная. Трубачоў (Эт. сл., 9, 162) параўноўвае балг. дыял. ка́там ’хадзіць на справах, гаспадарыць’, ст.-рус. катати ’катаць’, рус. ката́ть ’вазіць і да т. п.’, ’гойдаць’, ’ляжаць хворым’, ’рабіць з бітай шэрсці’, ’валяць (абутак)’, ’гладзіць’, далей укр. ката́ти ’біць’, ката́тися ’катацца’, ката́ти ’качаць катком зямлю’, ’выціскаць ваду качаннем’, далей бел. ката́цца ’катацца’, ката́ць (дыял.) ’скручваць у трубку’. Магчыма (як зваротныя вытворныя), сюды адносяцца чэш. kat ’кат’, славац. kat, польск. kat, далей рус. дыял. кат ’калёсны след’; ’каток для ўкачвання поля’ і інш. Прасл. *katati (sę), якое суадносіцца з прасл. *kotiti (гл. каці́ць) і *katjati (гл. кача́ць). Параўн. яшчэ Фасмер, 2, 209–210.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)