1. Які мае адносіны да жывёлы, жывёл. Жывёльны свет. Жывёльны арганізм.// Атрыманы ад жывёла прыгатаваны з арганічных рэчываў, якія ёсць у целе жывёлы. Жывёльнае масла. Жывёльныя бялкі.
2. Такі, як у жывёл; падсвядомы, чыста фізіялагічны. Візэнер сядзеў нерухома — жывёльны страх скаваў яму цела і язык.Шамякін.//перан. Грубы, нізкі. Жывёльныя пабуджэнні.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
футраві́на, ‑ы, ж.
1.зб. Вырабленыя шкуркі пушных звяроў як прадмет гандлю; пушніна. Адыходзячы, браты зноў давалі Юрку грошы. — Бяры, чалавек ты! Заплаціш Халусту па вэксалю, бо ўсё роўна ён з цябе шкуру злупіць. Думаеш, што адбудзеш свой доўг дубамі ды футравінай?Чарнышэвіч.
2. Валасяное покрыва пушных звяроў. Собаль — самая каштоўная па сваёй футравіне жывёла.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дэрматазаано́зы
(ад дэрмата- + гр. zoon = жывёла)
хваробы скуры ў жывёл і чалавека, якія выклікаюцца жывёльнымі паразітамі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
ка́на
(афр. kanna)
самая буйная жывёла з групы антылоп, якая пашырана ў Паўд. і Усх. Афрыцы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
мегатэ́рый
(ад мега- + -тэрый)
вымерлая жывёла вялікіх памераў, падобная да сучаснага ляніўца, якая жыла ў неагене.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
мунтжа́к
(н.-лац. muntiacus)
парнакапытная жывёласям. аленевых, пашыраная ў джунглях Паўд.-Усх. Азіі; аб’ект палявання.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
ну́трыя
(ісп. nutria, ад лац. lutra = выдра)
млекакормячая жывёла атрада грызуноў з каштоўным футрам; балотны бабёр.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
скалапе́ндра
(гр. skolopendra)
невялікая ядавітая жывёла класа мнаганожак, якая жыве ў цёплых краінах з сухім кліматам.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
эпізао́тыя
(ад эпі- + гр. zoon = жывёла)
пашырэнне інфекцыйнай хваробы жывёл на значнай тэрыторыі (параўн.энзаотыя, панзаотыя).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
АЛЕ́НЬ ВЕЛІКАРО́ГІ, гіганцкі алень,
ірландскі алень (Megaloceros giganteus),
вымерлая млекакормячая жывёласям. аленевых атр. парнакапытных. Вядомы з сярэдняга і верхняга плейстацэну і ранняга галацэну Еўразіі і Паўн. Афрыкі. Асабліва многа шкілетаў знойдзена ў тарфяніках Ірландыі, на стаянках чалавека каменнага веку ў сярэдніх і паўд. шыротах, у т. л. ў Крыме і на Паўн. Каўказе, цэлыя шкілеты — на тэр. Разанскай і Екацярынбургскай абласцей Расіі. На Беларусі рэшткі аленя велікарогага выяўлены каля Смаргоні і в. Вейна (Магілёўскі р-н).
Буйная жывёла з вялізнымі (больш за 4 м у размаху) лапатападобнымі рагамі з некалькімі адросткамі. Вонкава нагадваў лань. Жыў на вільготных лугах па берагах рэк і балотаў, пазбягаў лясоў, у ледавіковыя эпохі адступаў на Пд.
