нявы́гадны, ‑ая, ‑ае.
Які не дае прыбытку, даходу, выгады. Эканамічна нявыгадная справа. □ [Максім] быў досыць прыгожы хлопец і сярод паненак лічыўся цікавым кавалерам, хоць і нявыгадным жаніхом. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пахіта́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Абл. Паківаць. Кастусь адмоўна пахітаў галавою. — Не. Я разумею вас, пан Вежа. І я вам удзячны. Але тут справа больш складаная. Караткевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
саба́чнічаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм. Праводзіць час сярод сабак, забаўляцца сабакамі. Не мая гэта справа, я чалавек просты. Вось паляваць ды сабачнічаць — гэта ўжо іншае. Караткевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
усеўла́ддзе, ‑я, н.
Неабмежаваная ўлада. Барацьба за трывалы, справядлівы мір на зямлі супраць прыгнечання і эксплуатацыі, супраць усеўладдзя манаполій, сацыяльнай несправядлівасць. — гэта справа ўсяго перадавога чалавецтва. «Звязда».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
э́кстранны
(ад лац. extra = звыш, па-за)
1) паспешны, тэрміновы (напр. э-ая тэлеграма);
2) надзвычайны, непрадугледжаны (напр. э-ая справа).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
плёвый прост. пусты́; (легко исполнимый) лёгкі;
плёвое де́ло гэ́та раз плю́нуць, гэта пуста́я (лёгкая) спра́ва.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Вандзігаць ’напружана працаваць (?)’ (КЭС): «А што ж, браток, мая справа такая: свята адпачывай, будні працуй. Была пара, вандзігаў і я так, ого-о!» (Ц. Гартны). Вандзігаць < *вандзіга, якое можа быць звязана з вандраваць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
task1 [tɑ:sk] n. зада́нне, зада́ча, спра́ва
♦
take smb. to task зрабі́ць каму́-н. вымо́ву, даць каму́-н. наганя́й
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
wrangle1 [ˈræŋgl] n. (about/over) шу́мная спрэ́чка; сва́рка;
They are involved in a legal wrangle. У іх судовая справа.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
адка́зчык, ‑а, м.
1. Асоба, якой прад’яўлены судовы іск. Справа ў судзе разглядаецца пры ўдзеле істца і адказчыка.
2. Разм. Той, хто нясе адказнасць, адказвае за што‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)