Gúttat

f -, -n до́брая спра́ва, до́бры ўчы́нак

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

ця́міць разм (кеміць) begréifen* vt, kapíeren vt;

◊ ця́міць, у чым спра́ва ≅ den Bráten ríechen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

тка́цкі Wéb(e)-; Wéber-;

тка́цкая спра́ва Weberéi f -;

тка́цкі варшта́т Wébstuhl m -s, -stühle

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

неблагі́ неплохо́й, недурно́й; прили́чный;

н. чалаве́к — неплохо́й челове́к;

н. зарабо́так — неплохо́й (прили́чный) за́работок;

~га́я — спра́ва недурно́е де́ло

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

э́кстранны

(ад лац. extra = звыш, па-за)

1) паспешны, тэрміновы (напр. э-ая тэлеграма);

2) надзвычайны, непрадугледжаны (напр. э-ая справа).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

прыбытко́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да прыбытку, з’яўляецца прыбыткам. Прыбытковыя працэнты. Прыбытковыя грошы.

2. Які дае, прыносіць прыбытак; даходны, выгадны. Прыбытковая справа. Прыбытковая галіна гаспадаркі. Прыбытковае прадпрыемства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цыру́льніцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да цырульніка, належыць цырульніку. Цырульніцкія прылады. Цырульніцкая справа. □ Вунь ужо выходзяць з пад’ездаў прыбраныя, прычасаныя па апошняму жэсту цырульніцкай моды маладзенькія масквічкі. Лось.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шку́рніцкі, ‑ая, ‑ае.

Разм. Уласцівы шкурніку (у 2 знач.). Шкурніцкі падыход да жыцця. □ А можа справа ў далёкім шкурніцкім разліку дзеля свайго паратунку, ад якога заўжды патыхае здрадай? Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Mind your own business

Не твайго́ ро́зуму спра́ва; Ня сунь нос не ў сваю́ спра́ву

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Развару́ха ’трывожны час’ (Сцяшк. Сл.), ’неспакой’: пашла такая разваруха, што нікому жыця нема (Сержп. Казкі). Ад разварушы́ць па аналогіі з завару́ха, параўн. рус. прастамоўныя завару́ха ’складаная, заблытаная справа’, завари́ть ’пачаць што-небудзь рабіць, не прадбачачы наступствы’. Гл. варушы́ць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)