неўміру́чы, ‑ая, ‑ае.
1. Які жыве вечна, не паддаецца смерці. Колькі разоў шматлікія ворагі выпальвалі нашы гарады і вёскі, але народ наш астаўся жыць, ён неўміручы. Гурскі.
2. Які застаецца назаўсёды ў памяці людзей; які не забываецца. Радзіма! У сонечных далях тваіх Жыве неўміручы Купала! Матэвушаў. На ўвесь свет сталі вядомымі, неўміручыя подзвігі герояў-панфілаўцаў, камсамолкі Зоі Космадзям’янскай і многіх тысяч іншых патрыётаў. Паслядовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нажы́ць, -жыву́, -жыве́ш, -жыве́; -жывём, -жывяце́, -жыву́ць; -жы́ты; зак.
1. што і чаго. Паступова набыць, назапасіць.
Н. сваёй працай.
2. перан., каго-што і каго-чаго. Атрымаць, набыць (што-н. непрыемнае).
Н. рэўматызм.
3. Пражыць нейкі час (разм.).
У гасцях доўга не нажывеш.
|| незак. нажыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е (да 1 і 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
яўрэ́і, -яў, адз. -э́й, -я, м.
1. Агульная этнічная назва народа, што гістарычна ўзыходзіць да старажытных семіцкіх плямёнаў (старажытных яўрэяў) і жыве цяпер у розных краінах свету агульным жыццём з астатнім насельніцтвам гэтых краін.
2. Асноўнае насельніцтва дзяржавы Ізраіль.
|| ж. яўрэ́йка, -і, ДМ -йцы, мн. -і, -рэ́ек.
|| прым. яўрэ́йскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дамаві́к, ‑а, м.
У народных павер’ях — злы або добры дух, які жыве ў кожным доме. [Ігналя] напамінаў калматага дамавіка, лесуна або вадзеніка, якіх калісьці малявалі ў казках. Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
до́нны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да дна (у 1 знач.). Проба доннага грунту. // Які жыве або які знаходзіцца на дне. Донны лёд. Донная рыба. Донныя травы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
захава́льнік, ‑а, м.
Той, хто захоўвае што‑н., прытрымліваецца чаго‑н., застаецца верным чаму‑н. Сапраўднае мастацтва жыве ў народзе, які з’яўляецца яго стваральнікам і захавальнікам. Хромчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сельку́пы, ‑аў; адз. селькуп, ‑а, м.; селькупка, ‑і, ДМ ‑пцы; мн. селькупкі, ‑пак; ж.
Паўночная народнасць, якая жыве ў Томскай, Цюменскай абласцях і Краснаярскім краі РСФСР.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
талышы́, ‑оў; адз. талыш, ‑а, м.; талышка, ‑і, ДМ ‑шцы; мн. талышкі, ‑шак; ж.
Народнасць, якая жыве ў паўднёва-ўсходняй частцы Азербайджанскай ССР і Паўночным Іране.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шо́рцы, ‑аў; адз. шорац, ‑рца, м.; шорка, ‑і, ДМ ‑рцы; мн. шоркі, ‑рак; ж.
Народнасць, якая жыве ў Кемераўскай вобласці РСФСР і ў Хакаскай аўтаномнай вобласці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
эве́ны, ‑аў; адз. эвен, ‑а, м.; эвенка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. эвенкі, ‑нак; ж.
Народнасць, якая жыве на ўзбярэжжы Ахоцкага мора і ў паўночных раёнах Якуціі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)