Verbum

самаго́ншчык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Той, хто вырабляе самагон.

|| ж. самаго́ншчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

захо́пнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто захапіў чужую тэрыторыю, вядзе захопніцкую палітыку, заваёўнік.

Чужаземныя захопнікі.

земляро́б, -а, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто займаецца земляробствам; хлебароб.

|| прым. земляро́бскі, -ая, -ае.

Земляробская праца.

зласлі́вец, -ліўца, мн. -ліўцы, -ліўцаў, м.

Той, хто пастаянна злуецца, злоснік.

|| ж. зласлі́віца, -ы, мн. -ы, -віц.

авія́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто займаецца авіяцыяй, лётнай справай; лётчык.

|| прым. авія́тарскі, -ая, -ае.

прасле́давацель, -я, мн. -і, -яў, м.

Той, хто праследуе каго-н.

|| ж. прасле́давацельніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

сме́ртнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто асуджаны на смерць.

|| ж. сме́ртніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

судакла́дчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто выступае з судакладам.

|| ж. судакла́дчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

сцягано́сец, -но́сца, мн. -но́сцы, -но́сцаў, м.

Той, хто нясе або носіць сцяг.

Сцяганосцы воінскай славы (перан.; высок.).

чалавеканенаві́снік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто ненавідзіць людзей, чалавецтва.

|| ж. чалавеканенаві́сніца, -ы, мн. -ы, -ніц.