форс

(фр. force = сіла, вага, значэнне)

самахвальства, франтаватасць, імкненне здзівіць прысутных раскошай, манерамі і інш.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

тво́рчы schöpferisch, kreatív; Scháffens-;

тво́рчая сі́ла schöpferische Kraft, Scháffenskraft f;

тво́рчыя ме́тады sélbstschöpferische Methóden;

тво́рчы шлях пісьме́нніка Scháffensweg des Schrífstellers

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

вы́блытаць сов., прям., перен. вы́путать;

в. пту́шку з сіла́ — вы́путать пти́чку из силка́;

в. з небяспе́чнай спра́вы — вы́путать из опа́сного де́ла

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

brunt

[brʌnt]

n.

гало́ўная сі́ла; гало́ўны ўда́р або́ цяжа́р

the brunt of the hurricane — гало́ўная сі́ла ўрага́ну

to bear the brunt of the battle — прыня́ць на сябе́ гало́ўны цяжа́р бітвы́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Сілітава́ць ‘спяшацца’ (Касп.). Ад *сіліць (гл.) < сіла з суф. дзеяслова незак. трыв. ‑ав‑. Менш верагодна ад сёлета (гл.) з дыялектнай фанетыкай, г. зн. ‘зрабіць яшчэ ў гэтым годзе’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Міцыя́ (іран.) ’імасць, важная асоба’ (карэліц., Марц.). Утворана пры дапамозе экспрэсіўнага суфікса ‑ц‑ыя (напр., драг. страмо́цыя ’сорам’) ад моц ’сіла, важнасць, магутнасць’, якое з польск. moc ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

magnetism

[ˈmægnə,tɪzəm]

n.

1) магнэты́зм -у m.

2) асаблі́вая прыва́бнасьць

3) гіпнаты́чная сі́ла

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

збале́лы, ‑ая, ‑ае.

Змучаны болем, пакутамі. Памалу ў збалелае цела вярталася ранейшая сіла. С. Александровіч. І толькі яму [Леаніду] аднаму Васіль мог бы смела паглядзець у вочы, выказаць усё, што агнём пякло яго збалелае сэрца. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэ́ман, ‑а, м.

1. У старажытнагрэчаскай міфалогіі — бажаство, дух, істота, нешта сярэдняе паміж чалавекам і богам.

2. У хрысціянскай міфалогіі — д’ябал, злы дух, нячыстая сіла.

3. перан. Уст. Увасабленне якой‑н. страсці, заганы і пад.

[Грэч. daimōn.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клёк, ‑у, м.

Разм.

1. Розум, развага. Ого, Ічэ — галава з мазгамі! Клёк у хлопца ёсць! Шынклер.

2. Жыццёвая сіла; сокі. — Калі ў чалавеку няма ўжо клёку, дык ніхто яму не паможа, — прастагнала Салвесіха. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)