падво́іцца, ‑двоіцца; зак.

1. Павялічыцца ўдвая. Вытворчасць прадуктаў падвоілася.

2. перан. Павялічыцца, зрабіцца значна мацнейшым, большым. У Леапольда Гушкі падвоілася стараннасць, цягавітасць, сіла. Чорны.

3. Стаць, зрабіцца двайным. Зычныя падвоіліся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спружы́на, -ы, мн. -ы, -жы́н, ж.

1. Пругкая металічная палоска ці дрот і пад., выгнутыя пераважна спіраллю, што служыць для змяншэння сілы ўдараў, прывядзення ў рух механізмаў і інш.

С. ў гадзінніку.

Дзвярная с.

2. перан., чаго або якая. Рухаючая сіла чаго-н.

Унутраныя спружыны ўчынкаў.

|| прым. спружы́нны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Спружынная канапа (са спружынамі).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

young blood

1) малады́я лю́дзі

2) малада́я кроў, сі́ла, энэ́ргія

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

energy

[ˈenərdʒi]

n., pl. -gies

сі́ла f.; моц f.; энэ́ргія f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

impetus [ˈɪmpɪtəs] n.

1. ру́хаючая сі́ла; штуршо́к

2. і́мпульс, сты́мул;

give a fresh impetus to smth. даць но́вы і́мпульс чаму́-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

stamina [ˈstæmɪnə] n.

1. жыццёвая сі́ла; жыву́часць

2. сто́йкасць, выно́слівасць, трыва́ласць, цягаві́тасць;

moral stamina мара́льная сто́йкасць;

lack stamina быць сла́бым, невыно́слівым

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Мажэ́нне 1 ’ўяўленне’, ’мара’, ’трызненне’ (Нас.). Запазычана з польск. marzenie ’тс’.

Мажэнне 2 сіла, магчымасць’ (Нас.). Да магчы́ (гл.). Іншы варыянт — маге́нне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

геакра́тыя

(ад геа- + гр. kratos = сіла, моц)

улада прыроды (Зямлі) над чалавецтвам; філасофская канцэпцыя фаталістаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пне́ўма

(гр. pneuma = дыханне)

сіла, якая рэгулюе дыханне і пульс (у старажытнагрэчаскай натурфіласофіі і медыцыне).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ко́нскі, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да каня, належыць яму. Конская грыва. Конскія падковы. Конскае ржанне. Конская збруя. □ Своеасаблівы і такі знаёмы Пракопу пах хлява і кепскага стойла востра б’е ў нос. Колас.

2. Разм. Вялікі, моцны. Вялізны, з конскімі сківіцамі мужчына носіць за плячамі вінтоўку, глядзіць спадылба, злосна. Навуменка.

3. Як састаўная частка некаторых батанічных назваў. Конскае шчаўе. Конская цыбуля. Конскі боб.

•••

Конская сіла гл. сіла.

Конскі капітан гл. капітан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)