шунгі́т, ‑у, М ‑гіце, м.

Мінерал чорнага або матава-шэрага колеру, падобны на антрацыт, графіт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Падзо́л ’бедная солямі глеба шэравата-белага колеру’ (ТСБМ), падзо́ла (Касп.), падзо́лле (Бяльк.), падзо́ліца, падзо́ль (Сл. ПЗБ), падзо́ліца (Мат. Гом.) ’тс’. Да зала (гл.) па колеру глебы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

варані́ць, -раню́, -ро́ніш, -ро́ніць; незак., што.

Пакрываць паверхню металічных прадметаў (са сталі, чыгуну) тонкім слоем вокіслу чорнага, цёмна-сіняга або карычневага колеру, каб засцерагчы ад іржы; чарніць.

В. сталь.

|| наз. варане́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

камуфля́ж, -у, м.

1. Маскіроўка вайсковай тэхнікі, будынкаў і пад. шляхам фарбавання палосамі, плямамі рознай формы і рознага колеру (спец.).

2. перан. Падманныя дзеянні, маскіроўка якой-н. дзейнасці, ашуканства.

|| прым. камуфля́жны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разнама́сны разм.

1. (пра жывёл) verschíedenfarbig, schéckig;

2. (рознага колеру) bunt, von verschíedener Fárbe

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мелані́н, ‑у, м.

Спец. Пігмент карычневага або чорнага колеру, які сустракаецца ў розных тканках жывёльных арганізмаў.

[Ад грэч. mélas — чорны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

о́смій, ‑ю, м.

Хімічны элемент, вельмі цвёрды метал сінявата-шэрага колеру, які здабываецца з плацінавай руды.

[Ад грэч. osmē — пах.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пленэры́зм, ‑у, м.

Напрамак жывапісу, які вызначаецца імкненнем да найпраўдзівейшай перадачы прыроднага асвятлення, колеру, навакольнай атмасферы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

анілі́н, ‑у, м.

Алеістая ядавітая вадкасць без колеру, якая ўжываецца пры вырабе фарбаў, лякарстваў і пад.

[Ад араб. an-nil — індыга.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

валаво́ка, ‑і, ж.

Невялікая лясная пеўчая птушка атрада вераб’іных шаравата-бурага колеру з кароткім, прыўзнятым хвастом.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)