мігра́нт

(лац. migrans, -ntis = які перамяшчаецца)

1) асоба, якая выконвае міграцыю 1 (параўн. імігрант 1, эмігрант 1);

2) жывёла, якая выконвае міграцыю 2 (параўн. імігрант 2).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

міфі́чны

1. mýthisch;

2. перан. (казачны):

міфі́чная асо́ба éine legendäre Persönlichkeit;

міфі́чная жывёла Fábeltier n -s, -e;

3. (прыдуманы) erfúnden, áusgedacht

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пясе́ц м.

1. заал. (жывёла) Polárfuchs m -es, -füchse, Éisfuchs m;

2. (футра):

блакі́тны пясе́ц Bláufuchs m;

бе́лы пясе́ц Wéißfuchs m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

гепа́рд

(фр. guépard)

буйная драпежная жывёла сям. кашачых, якая водзіцца ў Азіі і Афрыцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

джэйра́н

(цюрк. džejran)

парнакапытная жывёла роду газелей, пашыраная ў пустыннай і паўпустыннай мясцовасцях Азіі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ква́га

(н.-лац. quagga, з мовы гатэнтотаў)

жывёла сям. конепадобных, якая жыве ў Афрыцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

inteligentny

inteligentn|y

разумны; кемлівы, цямлівы;

~e zwierzę — разумная жывёла;

~a maszyna — разумная машына

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

жа́ба, -ы, мн. -ы, жаб, ж.

1. Бясхвостая земнаводная жывёла з доўгімі заднімі канечнасцямі, бугрыстай, часта бародаўчатай слізкай скурай бурага, шэрага або зялёнага колеру, якая водзіцца ў вільготных мясцінах.

Травяная ж.

Ж. азёрная.

2. Тое, што і рапуха.

|| памянш. жа́бка, -і, ДМ -бцы, мн. -і, -бак, ж.

|| прым. жа́бін, -а.

Жабіна ікра.

○

Грудная жаба — бытавая назва стэнакардыі.

◊

Пнецца як жаба на купіну (разм., пагард.) — лезці куды-н. напралом з мэтай дамагчыся свайго.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ую́чны Last, Pack;

ую́чная жывёла Lásttier n -(e)s, -e;

ую́чны конь Páckpferd n -es, -e;

ую́чнае сядло́ Pácksattel m -s, -sättel

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Звер ’дзікая жывёла’. Рус. зверь, укр. звір, польск. zwierz, в.-луж. zwěrjo, н.-луж. zwéŕe, чэш. zvěř, славац. zver, славен. zvę̂r, серб.-харв. зве̑р, зви̏јер, балг. звяр, макед. sвер. Ст.-слав. звѣрь. Ст.-рус. звѣрь. Ст.-бел. звер (Скарына). Прасл. zvěrь < і.-е. gʼhu̯ēr‑ ’дзікая жывёла’: літ. žvėrìs, лат. zvērs, ст.-прус. він. скл. мн. л. swirins, грэч. θήρ, ‑ος ’звер’, лац. ferus ’дзікі’. Фасмер, 2, 87; Шанскі, 2, З, 79; БЕР, 1, 625; Скок, 3, 666–667; Голуб-Копечны, 440; Махэк₂, 720; Копечны, Zákl. zásoba, 429; Траутман, 374–375; Покарны, 1, 493.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)