Verbum

анлайнавы слоўнік

◎ Куле́нька ’луста хлеба’ (Нар. лекс.). Да куляцьі. Першапачаткова ’круглы кавалак’. Параўн. Слаўскі, 3, 341–342.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ку́сма́н ’вялікі кавалак’ (ТС, Шатал.). Да кус (гл.). Суфікс ‑ман (гл. Сцяцко, Афікс. наз., 54).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сурвэ́тка

(фр. serviette)

1) невялікі абрус;

2) невялікі кавалак тканіны або паперы ў выглядзе хустачкі для выцірання губ пасля яды, засцеражэння вопраткі ў цырульні і інш.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

chusta

ж.

1. хустка, хуста;

błady jak chusta — белы, як палатно;

2. кавалак палатна

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

dzwonko

dzwonk|o

н. кавалак рыбы;

podzielić rybę na ~a — падзяліць рыбу на кавалкі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Ánschnitt

m -(e)s, -e

1) разрэ́з, надрэ́з

2) зачы́н, пача́так дзе́яння

3) пе́ршы адрэ́заны кава́лак хле́ба

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

kostka

kost|ka

ж.

1. костачка;

2. анат. костка, костачка (нагі);

błoto do ~ek — гразі па костку;

3. кубік; кавалак; ігральная костка;

~ka drogowa тэх. брусчатка;

cukier w ~kach — рафінад;

~ka lodu — кубік лёду;

~ka mydła — кавалак мыла;

~ka masła — кавалак масла;

krajać co w ~kę — наразаць што кубікамі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

драці́на, ‑ы, ж.

Разм. Кавалак дроту; адна асобная ніць дроту. Нажніцы спраўна перакусваюць драціны і.. яны ападаюць у снег. Брыль. Недзе блізка, амаль над самым вухам, нябачная ў цемры драціна звінела на ветры, як струна. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запа́слівы, ‑ая, ‑ае.

Які любіць і ўмее запасацца, ствараць запас. Бочку з вадою, відаць, трымалі тут запаслівыя гаспадары для паліўкі град. Якімовіч. Запаслівы, як і любы шафёр, Цімашэнка дастаў з багажнай скрынкі кавалак ружовага сала. «Беларусь».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

накла́дка, ‑і, ДМ ‑дцы; Р мн. ‑дак; ж.

1. Дэталь, якая накладваецца на што‑н. для ўмацавання. Плугі з накладкамі.

2. Кавалак матэрыі, скуры і пад., які нашываецца зверху для надання трываласці. Накладкі на каленях.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)