тысячагадо́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які прадаўжаецца тысячу гадоў. Тысячагадовы перыяд.

2. Які існуе, жыве тысячу гадоў. Тысячагадовы баабаб.

3. Які налічвае тысячу гадоў. Тысячагадовы юбілей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

удэге́йцы, ‑аў; адз. удэгеец, ‑гейца, м.; удэгейка, ‑і, ДМ ‑гейцы; мн. удэгейкі, ‑геек; ж.

Народнасць, якая жыве на тэрыторыі Прыморскага і Хабараўскага краёў РСФСР.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цаху́ры, ‑аў; адз. цахур, ‑а, м.; цахурка, ‑і, ДМ ‑рцы; мн. цахуркі, ‑рак; ж.

Народ, які жыве ў гарах Паўднёвага Дагестана і Паўночнага Азербайджана.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ная́да, -ы, ДМ -дзе, ж.

1. У старажытнагрэчаскай міфалогіі: німфа рэк і ручаёў.

2. Аднагадовая водная травяністая расліна сямейства наядавых, якая мае тонкае разгалінаванае сцябло і малапрыкметныя адзіночныя кветкі.

3. Лічынка страказы (а таксама аўсяніка, вяснянкі), якая жыве ў вадаёмах.

|| прым. ная́давы, -ая, -ае (да 2 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

верабе́й, -б’я́, мн. -б’і́, -б’ёў, м.

Невялікая птушка атрада вераб’іных з карычнева-шэрым апярэннем, якая жыве пераважна паблізу чалавека.

◊

Стрэляны або стары верабей — вопытны, бывалы чалавек.

|| памянш. верабе́йка, -і, мн. -і, -аў, м.

|| прым. вераб’і́ны, -ая, -ае.

Вераб’іная ноч (кароткая летняя ноч, а таксама ноч з бесперапыннай навальніцай і зарніцамі).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

навако́льны, -ая, -ае.

1. Які знаходзіцца або жыве ў наваколлі; адбываецца навокал каго-, чаго-н.

Навакольная мясцовасць.

Навакольныя людзі.

Навакольныя гукі.

2. у знач. наз. навако́льнае, -ага, н. Тое, што знаходзіцца навокал каго-, чаго-н.

Любавацца навакольным.

3. у знач. наз. навако́льныя, -ых. Людзі, якія акружаюць каго-н.

Абыякавы да навакольных.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аджы́ць, -жыву́, -жыве́ш, -жыве́; -жывём, -жывяце́, -жыву́ць; -жы́ў, -жыла́, -ло́; -жы́ты; зак.

1. Пражыць, скончыць жыць.

А. свой век.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Устарэць.

Аджылі розныя звычаі і забабоны.

3. Вярнуцца да жыцця, стаць зноў жывым, ажыць.

Прайшоў дождж, і аджыла ніва.

|| незак. аджыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

resident

[ˈrezɪdənt]

1.

n.

1) ста́лы жыха́р

resident physician — ле́кар, які́ жыве́ пры шпіталі́

2) ле́кар, які зако́нчыў ле́карскую пра́ктыку і жыве́ пры шпіталі́

3) рэзыдэ́нт -а m. (дыпляматы́чны прадстаўні́к не́йкае дзяржа́вы ў друго́й, ра́нгам ніжэ́йшы за пасла́ньніка)

2.

adj.

непералётны (пра пту́шку)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

гумано́ід

(англ. humanoide, ад лац. humanus = чалавечы + гр. eidos = выгляд)

гіпатэтычная чалавекападобная істота, якая жыве на Зямлі або іншых планетах.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

мядзве́дка, ‑і, ДМ ‑дцы; Р мн. ‑дак; ж.

Насякомае з тоўстым целам, пакрытым кароткімі мяккімі галаскамі, якое жыве ў зямлі і з’яўляецца шкоднікам сельскагаспадарчых культур.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)